ضیافت، مهماندارى و مهمان نوازى، دست و دل باز بودن و سفره اى گشوده داشتن، نشانه جوان مردى و یکى از برجسته ترین ارزش هاى انسانى و مکارم اخلاقى است. اسلام ـ که دین تکامل ارزش هاى اخلاقى است ـ نیز اهتمام ویژه اى به این خصلت والاى انسانى دارد و پیشوایان این آیین آسمانى، با تعبیرهاى گوناگون و تنبّه آفرین، مسلمانان را به آن، توصیه و تشویق کرده اند. از نظر روایات اسلامى، مهمان نوازى، یکى از برترین مکارم اخلاقى است که در آن، مهمان، نه تنها روزىِ خود را مى آورد و از روزىِ انسان نمى کاهد، بلکه بر آن نیز مى افزاید. مهمانى اگر با قصد قربت انجام شود، در کنار دیگر عوامل خوش بختى، نقش مؤثّرى در رهایى از سختى هاى قیامت و ورود به بهشت جاوید دارد. برعکس، خوددارى از پذیرفتن مهمان، نشانه قساوت قلب انسان، و کوچ کردن خیر و برکت از خانه اى است که در آن زندگى مى کند.

سطرهای فوق بخش ابتدایی کتاب فرهنگنامه مهمانی است. کتابی که به آیات و احادیثی می پردازد که در آن از مهمانی و دید وبازدید و... سخن گفته شده است.

این فرهنگ‌نامه برای نخستین بار، رهنمودهای قرآن و احادیث اسلامی را درباره ارزش فرهنگ مهمان نوازی و آدابی که رعایت آن‌ها بر مهمان و میزبان ضروری است، به صورتی نسبتاً جامع و با نظمی نوین، ارائه می‌کند.

فرهنگ نامه مهمانى، قطره اى از دریاى بیکران علوم و معارف ناب اسلامى و مَدخَلى دیگر از دانش نامه قرآن و حدیث است که به صورت مستقل از سوی پژوهشگاه قرآن و حدیث منتشر شده است.

این کتاب از محصولات پژوهشکده علوم و معارف حدیث و با همکاری جمعی از محققان و تحت اشراف حضرت آیت‌الله محمدی ری شهری تدوین و گردآوری شده‌ است.

این کتاب شامل پنج فصل است؛ تشویق به مهمان نوازی؛ آنچه شایسته میزبان است؛ آنچه شایسته میزبان نیست؛ آنچه شایسته مهمان است؛ آنچه شایسته مهمان نیست.