تمام عرب بر ضدّشان به پا خاستند و آن‌چنان شده بود که آنان، ناچار بودند هیچ گاه اسلحه را از خود دور نکنند، شب را با سلاح بخوابند و صبح با سلاح از جا برخیزند و در آمادهباش کامل و دائمى باشند. وجود این حالت بر مسلمانان، سخت آمد، بعضى این مطلب را آشکارا می‌گفتند که: این حالت، تا کِى ادامه خواهد یافت!؟ آیا زمانى فرا خواهد رسید که ما با خیال آسوده، شب را استراحت کنیم و اطمینان و آرامش بر ما حکمفرما شود و جز از خدا، از هیچ کس نترسیم!؟ آیه یاد شده، نازل شد و بِدانان بشارت داد که آرى! چنین زمانى فرا خواهد رسید.۱
تفسیر
خداوند، در این آیه نورانی، به گروهى از مسلمانان که داراى دو صفت «ایمان» و «عمل صالح» هستند، چهار نوید داده است:
۱. حکومت روى زمین؛
۲. نشر آیین اسلام به طوری که اسلام و مسلمانان، عزیز باشند؛
این جمله «دعای افتتاح»، شاید اشاره به این مطلب باشد:
۰.اللّٰهُمَّ إنّا نَرغَبُ إلَیکَ فی دَولَةٍ کَریمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الإسلامَ وَ أهلَهُ.۲
۰.خدایا! ما مشتاقانه از تو حکومتی پُربرکت را می‌خواهیم که اسلام و اهل آن را عزیز می‌گردانَد.
۳. از میان رفتن همه اسباب ترس و وحشت و ناامنى؛
۴. وقتى این امور محقّق شد، مردم در نهایت آزادى، خدا را مىپرستند و به فرمانهاى او گردن مىنهند و هیچ شریک و شبیهى براى او قائل نمىشوند و توحید خالص را در همه جا مىگسترانند.۳
