۰.هر یک از شما که فقیر است، نخست به خود بپردازد. اگر مالى افزون ماند، به خانوادهاش دهد. اگر باقىاى داشت، به خویشاوندان بپردازد و اگر باز هم ماند، این سو و آن سو، هزینه کند.
همچنین از پیامبر صلی الله علیه و آله روایت شده که به یاران خویش فرمود: «آیا شما را به پنج مصرف، آگاه کنم و با فضیلتترینِ آنها را بیان کنم؟».
اصحاب گفتند: آرى. فرمود:
۰.بالاترین فضیلت، براى هزینهاى است که انسان براى مادر خویش، صرف کند. بعد از آن، پولى که انسان براى پدرش هزینه نماید. آن گاه، پولى است که براى خود و عیالش مصرف کند. بعد، هزینهاى است که خرج نزدیکان خویش کند و کمترین پاداش، براى انفاقى است که براى سایر نیازمندان مىکند.۱
۶. اعتدال در خرج‌کردن
یکی از پیام‌های این آیه نورانی، پرهیز از تبذیر است. تبذیر، در اصل از مادّه «بذر»، به معناى پاشیدن دانه است، منتها این کلمه به مواردى اختصاص دارد که کسى، اموالش را بىحساب و کتاب و نابه‌جا مصرف کند و به تعبیر فارسى، ریخت و پاش بنماید. بنا بر این، اگر مال، گر چه کم، در غیر موردش خرج شود، تبذیر است و مال فراوان، اگر در جاى خویش صرف گردد، تبذیر نیست.
ابو بصیر می‌گوید از امام صادق علیه السلام، در باره این آیه ((وَ لَا تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا)) پرسیدم و گفتم: آیا در امور حلال هم تبذیر هست؟
فرمود: «آری. انسان حق ندارد مال خودش را بیش از اندازه[ی لازم]، خرج کند».۲
در روایتی دیگر از امام صادق علیه السلام نقل شده که در توضیح (وَ لَا تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا) فرمود:
۰.اِتَّقِ اللّهَ وَ لا تُسرِف وَ لا تَقتُر، وَ کُن بَینَ ذٰلِکَ قَواماً.۳
