پدر و مادر و نزدیکان، نیکى کنند).
از این آیه، مشخّص مىشود حقّ خویشاوندى در سایر ادیان هم بوده است. خداوند در این آیه، سه پیمان از بنى اسرائیل گرفت: پیمان توحید، رعایت حقوق پدر و مادر، و رعایت حقوق خویشاوندان. یا در جاى دیگر مىفرماید:
(و آتَى الْمَالَ عَلىٰ حُبِّهِ ذَوِى الْقُرْبى.۱
و مال [خود] را، با همه علاقهاى که به آن دارد، به خویشاوندان، انفاق مىکند).
در این جا باز دستور مىدهد که انسان باید به نزدیکان خویش، رسیدگى کند. خداوند در آیه دیگری مىفرماید:
(إِنَّ اللَه یأمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسٰنِ وَ إِیتَاءِ ذِى الْقُرْبىٰ.۲
خدا به دادگرى و نیکوکارى و بخشش به خویشاوندان، فرمان مىدهد).
در جاى دیگر، قطع رَحِم را حرام کرده است:
(وَ الَّذِینَ یَنقُضُونَ عَهْدَ اللّهِِ مِن بَعْدِ مِیثَاقِهِ وَ یَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللهُ بِهِ أَن یوصَلَ وَ یفْسِدُونَ فىِ الْأَرْضِ أُوْلٰئِکَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّار.۳
و کسانى که پیمان خدا را بعد از محکم کردن آن مىشکنند و آنچه را خدا بدان فرمان داده ـ که پیوسته شود ـ مىگسلند و در زمین، تباهى مىکنند، براى ایشان، لعنت است و براى ایشان، بد خانهاى است [سراى آخرت]).
خداوند در این آیه، بُریدن از خویشاوندان و قطع ارتباط با آنان را یکى از مصداقهاى فساد و تباهى در زمین معرّفى کرده و بر قطع رحِم‌کننده، لعنت فرستاده است.
در روایتی آمده که امام صادق علیه السلام به یکى از یاران خویش به نام میسّر فرمود: «اى میسّر! بر عمر تو افزوده شده است. چه کارى انجام دادهاى؟».
