موسی بن جعفر، سپس علی بن موسی، سپس محمّدبن علی، سپس علی بن محمّد، سپس حسن بن علی، سپس هم‌نام و هم‌کنیه من، حجّة الله در زمین و بقیّة الله در میان بندگان، فرزند حسن بن علی است؛ او که خداوند به دستِ او، شرق و غرب عالم را فتح می‌کند؛ او که از میان پیروان و دوستانش غایب می‌گردد.^۱

از امام علی علیه السلام روایت شده که فرمود:

۰.کمترین چیزی که بنده به سبب آن از گم‌راهان می‌گردد، این است که حجّت الهی و شاهد او بر بندگانش را ـ که خداوند به اطاعت از او فرمان داده و سرپرستی او را واجب ساخته است ـ نشناسد.

راوی می‌گوید: ای امیر مؤمنان! آنان را برای من، توصیف کن. امام علیه السلام فرمود:

۰.کسانی که خداوند، آنان را قرین خود و پیامبرش ساخت و فرمود: (ای کسانی که ایمان آوردید! خداوند را اطاعت کنید و از پیامبر و اولیای امر خود [نیز] فرمان برید).

راوی، باز درخواست توضیح بیشتر می‌کند و امام علیه السلام می‌فرماید:

۰.کسانى که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله، در آخرین خطبه‏اش در روزى که خداى عز و جل او را به سوى خود بُرد، [در باره آنان‏] گفت:" همانا من در میان شما، دو چیز نهادم و تا زمانى که به آن دو چنگ زنید، پس از من، هرگز گم‏راه نمى‏شوید: کتاب خدا و خاندان و اهل‏بیتم. همانا خداى لطیف و آگاه، به من خبر داده است که آن دو، هیچ‏گاه از هم جدا نمى‏شوند تا آن که در کنار حوض، به نزد من در آیند، همچون این دو ـ و دو انگشت سبّابه خود را کنار هم نهاد ـ و نمى‏گویم مانند این دو ـ و انگشت سبّابه و میانى [یک دست‏] خود را کنار هم نهاد ـ تا یکى از دیگرى پیش افتد. پس به آن دو چنگ زنید که نه مى‏لغزید و نه گم‏راه مى‏شوید و نیز بر آنان پیشى نگیرید که گم‏راه مى‏گردید.^۲

حاکم حسکانی، از دانشمندان اهل سنّت نیز از علی علیه السلام نقل کرده است: پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «شریکان من، کسانی هستند که خداوند، آنان را قرینِ خود و من نموده

در روایتی دیگر، آمده است: ابو بصیر از امام صادق علیه السلام در باره این آیه سؤال کرد. امام علیه السلام فرمود:

۰.نَزَلَت فی عَلِیِّ بنِ أبی طالِبٍ وَ الحَسَنِ وَ الحُسَینِ علیهم السلام.^۱

۰.در باره علی بن ابی‌طالب، حسن و حسین علیهم السلام نازل شده است.

در تفسیر العیّاشی نیز آمده است: ابان به محضر امام رضا علیه السلام رسید و از این آیه، سؤال نمود. امام علیه السلام در پاسخ فرمود: «مراد، علی بن ابی‌طالب علیه السلام است» و آن گاه، ساکت ماند.

ابان می‌گوید: چون سکوت امام علیه السلام طولانی شد، پرسیدم: سپس چه کسی؟

فرمود: «سپس حسن علیه السلام» و ساکت ماند. باز چون سکوت امام علیه السلام طولانی شد، پرسیدم: سپس چه کسی؟

فرمود: «سپس حسین».

آن گاه ساکت ماند و من چون سکوت امام علیه السلام طولانی می‌شد، دوباره سؤال می‌کردم تا این که ایشان تا آخر امامان علیهم السلام را نام برد.^۲

از جابر بن عبد الله انصاری روایت شده که گفت: چون آیه (یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ؛ اى کسانى که ایمان آورده‏اید! خدا را اطاعت کنید و از پیامبر و اولیاى امر خود [نیز] اطاعت کنید)، بر پیامبر صلی الله علیه و آله نازل شد، گفتم: ای پیامبر خدا! خدا و رسولش را می‌شناسیم؛ امّا مراد از اولو الأمر که خداوند اطاعت از آنان را قرینِ اطاعت از شما نموده، چه کسانی هستند؟ پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود:

۰.ای جابر! آنان، جانشینان من و پیشوایان مسلمانان بعد از من هستند. نخستینِ آنان، علی بن ابی‌طالب، سپس حسن، سپس حسین، سپس علی بن الحسین، سپس محمّد بن علی است که در تورات، معروف به باقر (شکافنده) است و تو ـ ای جابر ـ او را خواهی دید. پس چون او را ملاقات کردی، سلام مرا به او برسان. سپس صادق جعفر بن محمّد، سپس