را کنار گذارده و مهجور کرده‏اند؟^۱ اگر با کتاب پیامبر صلی الله علیه و آله ـ که ثقلِ اکبر بود ـ چنان کردند، چرا با اهل بیتش ـ که ثقل اصغر است ـ چنین نکنند؟! آرى. این سنّت الهى است که دستورهایش را در معرض انتخاب و اختیار مردم قرار دهد تا با اراده و آزادی، سرنوشت خود را انتخاب کنند.

۳. سستی توطئه کافران

اگر جامعه اسلامی در مسیر رضاى خدا قدم بردارد، توطئه و کید کافران بر ضدّ آن، سست و ضعیف است و هراس از آن، شایسته نیست: (فَلاَ تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ).

در سلامت جامعه انسانى همین بس که به قدرت لا یزال الهى تکیه زند و خواسته او را بر هر چیزى ترجیح دهد. این جاست که خداوند با قدرت و حکمت خویش از بنده‏اش حمایت مى‏کند و بدخواهان او را منکوب مى‏سازد.

از این کلام الهى فهمیده مى‏شود که آنچه سزاوار خشیت و هراس است، نافرمانى اوست و اگر این تقصیر از انسان سر نزند و آدمى در برخورد با هر پدیده‏اى براى گذر از گردنه حیرت و تردید رضاى خدا را ملاک خود قرار دهد، شیاطین با همه مکر و شیطنتی که دارند، سزاوار ترس و واهمه نیستند؛ ولى اگر فرزندان آدم از خداى خویش جدا شوند و از تمسّک به حبل آویخته الهى باز مانند، باید آماده انواع ناملایمات باشند و خود را براى میزبانى از فرزندان شیطان، مهیّا سازند.

۴. غدیر، بااهمّیت‏ترین عید اسلامى

امامت، آخرین حلقه از سلسله تشریع احکام و تکمیل دین است. با امامت، نعمت‏هاى الهى به نهایت خود رسیده و دین خدا، کامل شده است. خداوند متعال با اعلام خشنودى از اسلام ولایى با عنوان آخرین دین آسمانى، براى خود شعرِ آفرین سرود و على بن ابى طالب علیه السلام، همان که بدون ولایتش دین ناقص و ناتمام مى‏نمود، بر مسند امامت، تکیه زد. مسلمانان عصر پیامبر صلی الله علیه و آله، آن روز را جشن گرفتند و با تهنیت به آن

و چون با ابو بکر بیعت شد، سلمان گفت: «شخص کاردانى را برگزیدید، ولى از اصل (سرچشمه)، دور شدید» و در آن روز گفت: «سالخورده‏ترین شخص را برگزیدید و خاندانِ پیامبرتان را کنار زدید. اگر خلافت را در میان آنان قرار مى‏دادید، دو نفر با هم اختلاف نمى‏کردند و روزىِ فراوان و گوارا مى‏خوردید».^۱

با مروری گذرا بر تاریخ اسلام، مشخّص مى‏شود که با وجود کامل شدن دین و خشنودى پروردگار متعال از آن، از این که زمامدارانى ستمگر و فاسق، عهده‏دار امّت اسلامى شوند، ممانعت به عمل نیامد و آنان، هر چه خواستند بر سرِ اسلام آوردند و از تغییر و تحریف آن، هیچ فروگذار نکردند.

این همه، در سایه غفلت مسلمانان از وظیفه خود در قبول سرپرستى امام عادل بود که شرح و بسط آن، مثنوىِ هفتاد من کاغذ شود. اگر مسلمانان به اطاعت از پیامبر صلی الله علیه و آله و جانشین او تن مى‏دادند و عملاً ولایتمدارِ آنان مى‏شدند، دین خدا، هرگز دچار چنین بلیّه‏اى نمى‏شد.

با آنچه گفته شد، بطلان رأى فخر رازى آشکار مى‏شود که معتقد است اگر سخن شیعه در سبب نزول «آیه اکمال» درست مى‏بود و نصب على علیه السلام به امامت به امر خداوند انجام گرفته بود، هیچ یک از صحابیان نمى‏توانست این حکم الهى را انکار کند یا مخفى سازد یا تغییر دهد.^۲

این عقیده، بدان جهت باطل است که حکم نصب امام على علیه السلام به ولایت، از احکام تکوینى نیست تا کسى نتواند با آن مخالفت ورزد و آن را انکار کند؛ بلکه در زمره احکام تشریعى است و با تشریع آن، واقعاً امید منافقانی که چشم به وفات پیامبر صلی الله علیه و آله و خاموش شدن چراغ اسلام داشتند، قطع شد؛ ولی همچون بسیارى از احکام دیگر که در طول سالیان دراز مورد انکار یا تحریف قرار گرفتند یا به جهت ضعفِ ایمان، مورد بى‌مهرى و ترک واقع شدند، مشمول غفلت یا ترس یا هوس مسلمانان قرار گرفت. مگر چنین نیست که نبىّ مکرم اسلام صلی الله علیه و آله در قیامت به پیشگاه خداى متعال شکوه مى‏بَرَد که امّت من، قرآن