اسلامى ایران را سالیان متمادی در برابر هجوم همه‌جانبه کشورهاى ستمگر، محافظت کرد و عزّت بخشید و یا در نقطه‏اى دیگر، جمعیت کم‌تعداد، امّا پُرارزشى همچون حزب الله‏ لبنان، قدرت تا بُنِ دندان مسلّح صهیونیسم را سالیان درازى زمینگیر ساخت و ذلّت عقب‌نشینى و شکست را به آنان چشاند.

۲. کامل نبودن دین بدون رهبرى الهى

پس از آن که پیامبر صلی الله علیه و آله در دوران نزول وحى، بارها به وصایت و منزلت على علیه السلام در نزد خویش، اشاره و تصریح داشت، در روز غدیر خم در برابر جمعیّت انبوه مسلمانان، جانشینى وى را رسماً اعلام کرد. با اعلام رسمى و علنى امامت و ولایت على علیه السلام، به تصریح قرآن مجید، دین اسلام، کامل شد. اگر مسلمانان و یاران پیامبر صلی الله علیه و آله به این اراده الهى تمکین مى‏کردند و شرط اکمال دین، یعنى ولایت را مى‏پذیرفتند، دوران طلایى تمدّن اسلام، رو به افول نمى‏گذاشت و حقیقتاً دین اسلام، در سلامت مى‏ماند و روز به روز بر عظمت و اعتلاى آن افزوده مى‏شد؛ ولى افسوس و هزاران حیف که کار امّت اسلامى به جایى رسید که کسانى همچون معاویه و یزید و مروان و ولید بر مسند پیامبر صلی الله علیه و آله تکیه زدند و خود را خلیفه پیامبر خدا و رهبر جهان اسلام خواندند و در این جایگاه مقدّس، از هیچ ستم و تباهى‌ای فروگذار نکردند.

سلمان فارسى ـ رضوان الله علیه ـ صحابى بزرگ پیامبر خدا صلی الله علیه و آله پس از جریان سقیفه و انتخاب ابو بکر به خلافت، بیانى دارد که شاهدى بر مدّعاى ماست. بلاذُرى در أنساب الأشراف، از ابو عَمرو جونى نقل کرده است:

۰.چون با ابو بکر بیعت شد، سلمان فارسى گفت: «کردید و نکردید! اگر با على علیه السلام بیعت مى‏کردند، نعمت از آسمان و زمین، آنان را فرا مى‏گرفت».^۱

همچنین ابن ابى الحدید در شرح نهج البلاغة آورده است:

۰.سلمان و زبیر و انصار، دوست داشتند که پس از پیامبر صلی الله علیه و آله با على علیه السلامبیعت کنند

پیام‏ها

۱. اسلام، منهای ولایت، مایه امیدوارى منافقان

منافقان با وجود تسلیم شدن در برابر مسلمانان و قبول ظاهرى دینِ اسلام، به شکست آن پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله دل بسته بودند و هنوز مترصّد فرصتى بودند که دین نوپاى اسلام را ساقط و یا منحرف سازند. آنان به دین اسلام، امید بسته بودندکه پس از منحرف ساختن آن، با همان شتابى که در حال گسترش در قلب انسان‏ها بود، از آن براى شتاب به سوى آمال و آرزوهاى تعطیل شده خود، مَرکبى رهوار بسازند؛ لیکن با تعیین امام مسلمین و انتصاب جانشین پیامبر صلی الله علیه و آله، توهّم آنان مبنى بر اَبتر بودن پیامبر صلی الله علیه و آله و در نتیجه محروم ماندن مسلمانان از رهبرى پس از ایشان، باطل شد و یک بار دیگر، طعم شکست به آنان چشانده شد:

۰.(اَلْیوْمَ یَئِسَ الَّذِینَ کَفَرُواْ مِن دِینِکُمْ.^۱

امروز، کافران از [زوال] آیین شما، مأیوس شدند).

به دیگر بیان، با بهره‏مندى از نعمت ولایت و پیروى از رهبرى الهى، منافقان در آن برهه از دستیابى به هدف خود، مأیوس شدند. به همین جهت خداوند مى‏فرماید: (فَلاَ تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ؛ از آنان نترسید و از من بترسید). ترس از خدا، در واقع، ترس از نافرمانى اوست. زمانى که خداوند، راه هدایت را براى مسلمانان نمایان ساخت، ترس و واهمه از راهزنان، روا نیست و رهروان، باید پا در راه بگذارند؛ امّا اگر با وجود آشکار بودن راه درست، گام گذاردن در کج‌راهه را برگزینند، خود دانند و شبگردان و راهزنان.

این پیام، در باره جوامع امروز هم صادق است و مردم کشورهاى اسلامى، مادام که از امامان معصوم و تعالیمشان و رهبرى فقیه عادل پیروى کنند، هیچ خطرى از جانب قدرت‏هاى شیطانى، روزگارِ آنان را تهدید نمى‏کند، همان گونه که فرهنگ ایثار و شهادتِ برگرفته از سیره سرور شهیدان عالم امام حسین علیه السلام، کشور تنها و ستم‌کشیده جمهورى