پیام ویژه‌ای است که به اندازه همه پیام‌های الهی، اهمّیت و ارزش دارد، به گونه‌ای که امتناع از ابلاغ آن، امتناع از ابلاغ رسالت الهی به حساب می‌آید و آن، چیزی جز ابلاغ پیام ولایت و استمرار جریان نبوّت از طریق امامت و رهبری پس از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله نیست.
د ـ تفسیر ارائه شده، در واقع بدین معناست که خداوند سبحان به پیامبرش بفرماید: پیام‌های مرا ابلاغ کن، وگر نه پیام‌های مرا ابلاغ نکرده‌ای! یعنی توضیح واضحات!
ه ـ با وجود عظمت روح پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و اراده استوار ایشان در رساندن فرمان خداوند به مردم، هراس و واهمه از تکذیب و آزار مردم، پذیرفتنى نیست. چگونه مىتوان باور نمود پیامبر صلی الله علیه و آله در ابتداى کار از انجام دادن رسالت خویش، سر باز زده تا خداوند متعال، سلامت او را تضمین نماید و آن گاه پیامبر صلی الله علیه و آله با دریافت قول مساعد مبنى بر جلوگیرى از گزند مخالفان، امر خداوند را انجام داده باشد؟!۱
آیا به پیامبر خدا صلی الله علیه و آله مىتوان چنین گمانى بُرد که به دلیل آسیب رساندن مشرکان، در ابلاغ رسالت خود تعلّل کند تا جایی که خداوند، او را تهدید نماید؟ آیا با وجودِ تاریخِ زندگى سراسر حماسه و شجاعت رسول گرامى اسلام و تحمّل همه سختىها و مصائب، اتّهام عافیت‌طلبى و محافظه‌کارى برازنده آن بزرگوار است؟
و ـ عالمان، محدّثان، مفسران و مورّخان شیعه، اتّفاق دارند که این آیه در باره واقعه غدیر خم و ابلاغ امامت امیر مؤمنان على علیه السلام نازل شده است.۲ این شأن نزول، در بسیارى از منابع حدیثى و تفسیرى اهل سنّت نیز نقل شده است.۳
۲. نزول آیه تبلیغ در باره نگهبانى ابو طالب علیه السلام از پیامبر صلی الله علیه و آله
دیدگاهى دیگر، معتقد است در سالهاى اوّلیه بعثت، ابو طالب عموى پیامبر صلی الله علیه و آله، عدّهاى
