براى تبیین مفهوم دقیق «کرائم قرآن» و آشنایى با نگاه کلّى امیر مؤمنان علیه السلام در باره آیات مربوط به اهل بیت، لازم است ابتدا مفهوم لغوى «کرائم» مشخّص شود. «کرائم» جمع «کریمه» و به معناى نفایس است. در لغت عرب به اشیای نفیس و گرانقیمت و برترینها از هر چیزى، کرائم گفته مىشود. مثلاً به درختانى که بهترین محصولات را به بار مىآورند، «کرائم الشجر» اطلاق مىشود. همچنین اعضا و جوارحى که در بدن نقش مهمترى ایفا مىکنند، «کرائم الجوارح» نام دارند، چنان که در خطبه قاصعه امیر مؤمنان علیه السلام در توصیف سجدهگاههاى بدن آمده است:
۰.وَ التِصاقِ کَرائِمِ الجَوارِحِ بِالأرضِ تَصاغُراً.۱
۰.و چسباندن اعضای ارجمند و نفیس بر زمین براى اظهار کوچکی و فروتنى.
و نیز در توصیف نیاکان خاندان رسالت مىفرماید:
۰.تَناسَخَتهُم کَرائِمُ الأصلابِ إلىٰ مُطَهَّراتِ الأرحامِ.۲
۰.آنان را صُلبهاى نیکو به رحمهاى پاک انتقال دادند.
بنا بر این، کرائم قرآن به معناى نفایس این کتاب الهی و برجستهترین و مهمترین آیات قرآن است و بر این اساس، مقصود از جمله «کرائم قرآن در باره اهل بیت است»، آن است که برجستهترین آیات کتاب الهى و سرنوشتسازترین سخنان خداوند متعال، در باره خاندان رسالت است.۳