با جرئت هر چه تمام‏تر، عزیزترین و گرامى‏ترین افراد خود را نیز در معرض این بلا قرار داده است.

سران هیئت نجران در این گفتگو بودند که چهره نورانى پیامبر صلی الله علیه و آله به همراه چهار شخص دیگر که سه تن از آنها شاخه‏هاى شجره وجود او بودند، نمایان گردید. همگى بهت‌زده و متحیّر به چهره یکدیگر نگریستند و از این که او جگرگوشه‏هاى معصوم خود را به صحنه مباهله آورده است، انگشت تعجّب به دهان گرفتند و دریافتند که پیامبر صلی الله علیه و آله به ادّعا و دعوت خود اعتقاد راسخ دارد، وگر نه یک فرد مردّد، عزیزان خود را در معرض بلاى آسمانى و عذاب الهى قرار نمى‏دهد. اسقف نجران گفت: من چهره‏هایى را مى‏بینم که هر گاه دست به دعا بردارند و از درگاه الهى بخواهند که بزرگ‏ترین کوه‏ها را از جاى بکند، فوراً از جا کنده مى‏شوند. بنا بر این، هرگز صحیح نیست که با آنان مباهله نماییم؛ زیرا بعید نیست که همه ما نابود شویم؛ بلکه ممکن است دامنه عذاب گسترش یابد و همه مسیحیان جهان را فرا گیرد و در روى زمین، یک مسیحى هم باقى نماند.^۱

پس از ملاحظه این وضعیت، هیئت نجران با انصراف از مباهله حاضر شدند که هر سال، مبلغى به عنوان جزیه بپردازند و در برابر آن، حکومت اسلامى از جان و مال آنان دفاع کند. پیامبر صلی الله علیه و آله رضایت خود را اعلام کرد و قرار شد هر سال در برابر پرداخت یک مبلغ جزئى، از مزایاى حکومت اسلامى برخوردار شوند. سپس پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود:

۰.سوگند به آن که جانم در دست اوست، عذاب، سایه شوم خود را بر سر نمایندگان مردم نجران گسترده بود و اگر از درِ ملاعنه و مباهله وارد مى‏شدند، صورت انسانى خود را از دست داده و به بوزینه و خوک تبدیل می‌شدند و در آتشى برافروخته مى‏سوختند و دامنه عذاب به سرزمین نجران کشیده مى‏شد و حتّی پرندگان روی شاخه را فرا می‌گرفت و طی یک سال، همگی آنان هلاک می‌شدند.^۲

صحیح و نابى را در باره پیامبرشان به آنها ارائه مى‏فرمود، امّا پرده لجاجت و تعصّب، قلب نمایندگان نجران را احاطه کرده بود و همین امر، مانع قبول حقیقت و تسلیم در برابر دین حق مى‏شد.

در این وقت، پیک امین وحى، آیه مباهله را فرود آورد. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله بر اساس این آیه مأمور مى‏شد تا با کسانى که با او به مجادله و محاجّه بر مى‏خیزند و زیر بار حق نمى‏روند، به مباهله برخیزد و دو طرف، از خداوند بخواهند که طرف دروغگو را از رحمت خود دور سازد. آنان به فیصله دادن مسئله از این طریق راضى گردیده، قرار خود را براى روز بعد در نقطه‏اى خارج از شهر مدینه تعیین کردند.

پیامبر صلی الله علیه و آله براى حضور در این میدان، از میان مسلمانان، فقط چهار تن را برگزید. این چهار تن، جز على بن ابى طالب، فاطمه دختر پیامبر، حسن و حسین علیهم السلام نبودند؛ زیرا از یک سو در میان تمام مسلمانان، نفوسى پاک‏تر از این چهار تن و ایمانى استوارتر از ایمان آنان وجود نداشت و از دیگر سو به میدان خطر بردن نزدیک‌ترین اشخاص، گواه اعتقاد راسخ پیامبر صلی الله علیه و آله به حقّانیت خود بود، چنان که عرب‌ها در جنگ‌ها زنان و فرزندان خود را به همراه می‌بردند تا اطمینان خود از پیروزی را نشان دهند و با تمام توان بجنگند.^۱

پیامبر صلی الله علیه و آله پیش از ورود به میدان مباهله، به همراهان خود فرمود: «هرگاه من دعا نمودم، دعاى مرا با گفتن آمین بدرقه کنید». سران هئیت نمایندگى نجران نیز پیش از آن که با پیامبر صلی الله علیه و آله رو به رو شوند، به یکدیگر مى‏گفتند: اگر دیدید که محمّد، افسران و سربازان خود را به مباهله آورده و می‌خواهد شُکوه مادّى و قدرت ظاهرى خود را نشان ما دهد، در این صورت، وى فردى غیر صالح است و اعتمادى به نبوّت خود ندارد؛ ولى اگر با فرزندان و جگرگوشه‏هاى خود به مباهله آمد و با وضعى وارسته از هر نوع جلال و جبروت مادّى، رو به درگاه الهى گذارد، پیداست که پیامبرى راستگوست و به قدرى به خود ایمان و اعتقاد دارد که نه تنها حاضر است خود را در معرض نابودى قرار دهد، بلکه