با این که همه نعمتها از خداست و بندگان در هر نعمتى، رَهین منّت او هستند، ولى او در خصوص چند نعمت، به منّت تعبیر فرموده که طبعاً از اهمّیت بالاى آنها حکایت دارد:
۱. نعمت اسلام:
(كَذٰلِكَ كُنتُم مِن قَبْلُ فَمَنَّ ٱللَهُ عَلَيْكُمْ.۱
قبلاً خودتان [نیز] همین گونه بودید، و خدا بر شما منّت نهاد).
۲. نعمت نبوّت:
(لَقَدْ مَنَّ اللهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ إِذْ بَعَثَ فِیهِمْ رَسُولاً مِنْ أنْفُسِهِم.۲
به یقین، خدا بر مؤمنان منّت نهاد [که] پیامبرى از خودشان در میان آنان بر انگیخت).
۳. نعمت هدایت:
(بَلِ اللهُ یَمُنُّ عَلَیکُمْ أَنْ هَدَاکُمْ.۳
بلکه [این] خداست که با هدایت کردن شما به ایمان، بر شما منّت مىگذارد).
۴. نعمت حاکمیّت مؤمنان:
(وَ نُرِیدُ أن نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُواْ فىِ الْأَرْضِ.
و خواستیم بر کسانى که در آن سرزمین، فرودست شده بودند، منّت نهیم).
نکته دیگرى که در این آیه مىتوان بدان اشاره کرد، این است که هر گاه اراده تکوینی الهى بر تحقّق امرى تعلّق گیرد، آن امر به طور قطع، عملى خواهد شد:
(إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَئْاً أَن يَقُولَ لَهُ كُن فَيَكُونُ.۴
به راستى که امر خداوند، چنان است که هر گاه چیزی را اراده کند، به آن مىگوید: «باش!»، پس می‌شود).
