تفسیر
پیامبران بزرگ خدا، همچون نوح، هود، صالح، لوط و شعیب علیهم السلام به هنگام دعوت مردم به پیام الهى و در مقام اعتماد سازى براى آنان، تأکید داشتند که خواهان اجر و پاداشى از مردم نیستند:
(وَ مَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِىَ إِلَاّ عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِینَ.۱
و بر این [رسالت]، اجرى از شما طلب نمىکنم. اجر من، جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست).
رسول گرامى اسلام صلی الله علیه و آله بزرگترین فرستاده خداست و خدا نیز اجر واقعى او را عطا خواهد کرد؛ امّا چگونه است که او مأمور شد تا از مردم، پاداش بخواهد و دوستى خاندانش را طلب کند؟ نزدیکان پیامبر خدا صلی الله علیه و آله چه کسانى هستند و چه ویژگىهایى دارند؟ و چرا دوستى آنان، مىتواند مزد رسالت باشد؟
در پاسخ به پرسش اخیر، قرآن کریم مىفرماید:
(قُلْ مَا سَأَلْتُکم مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکمْ إِنْ أَجْرِىَ إِلّاَ عَلَى اللّهِِ.۲
بگو: آن اجرى را [هم] که از شما خواستم [در واقع] به سود خود شماست. اجر من، جز با خداوند نیست).
یعنى اگر چه دوستى خویشانم را به عنوان مزد رسالت خود خواستهام؛ امّا این، یک منفعت شخصى نیست؛ بلکه دوستی خاندان رسالت به سود جامعه اسلامی است؛ زیرا آنان را در مسیر سعادت و تکامل مادّی و معنوی قرار می‌دهد و به مقصد اعلای انسانیت می‌رساند.
قرآن مجید، در آیهاى دیگر مىفرماید:
(قُلْ مَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَن شَاءَ أَن یَتَّخِذَ إِلَىٰ رَبِّهِ سَبِیلاً.۳
