مهمان نوازى، يكى از برترين مكارم اخلاقى

ضيافت، مهماندارى و مهمان نوازى، دست و دل باز بودن و سفره اى گشوده داشتن، نشانه جوان مردى و يكى از برجسته ترين ارزش هاى انسانى و مكارم اخلاقى است. اسلام ـ كه دين تكامل ارزش هاى اخلاقى است ـ نيز اهتمام ويژه اى به اين خصلت والاى انسانى دارد و پيشوايان اين آيين آسمانى، با تعبيرهاى گوناگون و تنبّه آفرين، مسلمانان را به آن، توصيه و تشويق كرده اند. از نظر روايات اسلامى، مهمان نوازى، يكى از برترين مكارم اخلاقى است كه در آن، مهمان، نه تنها روزىِ خود را مى آورد و از روزىِ انسان نمى كاهد، بلكه بر آن نيز مى افزايد. مهمانى اگر با قصد قربت انجام شود، در كنار ديگر عوامل خوش بختى، نقش مؤثّرى در رهايى از سختى هاى قيامت و ورود به بهشت جاويد دارد. برعكس، خوددارى از پذيرفتن مهمان، نشانه قساوت قلب انسان، و كوچ كردن خير و بركت از خانه اى است كه در آن زندگى مى كند.

 سطرهای فوق بخش ابتدایی کتاب فرهنگنامه مهمانی است. کتابی که به آیات و احادیثی می پردازد که در آن از مهمانی و دید وبازدید و... سخن گفته شده است.

اين فرهنگ‌نامه برای نخستين بار، رهنمودهای قرآن و احاديث اسلامی را درباره ارزش فرهنگ مهمان نوازی و آدابی كه رعايت آن‌ها بر مهمان و ميزبان ضروری است، به صورتی نسبتاً جامع و با نظمی نوين، ارائه می‌كند. 

 فرهنگ نامه مهمانى، قطره اى از درياى بيكران علوم و معارف ناب اسلامى و مَدخَلى ديگر از دانش نامه قرآن و حديث است كه به صورت مستقل از سوی پژوهشگاه قرآن و حدیث منتشر شده است.

 این کتاب از محصولات  پژوهشكده علوم و معارف حديث و با همكاری جمعی از محققان و تحت اشراف حضرت آيت‌الله محمدی ری شهری تدوين و گردآوری شده‌ است.

اين كتاب شامل پنج فصل است؛ تشويق به مهمان نوازی؛ آنچه شايسته ميزبان است؛ آنچه شايسته ميزبان نيست؛ آنچه شايسته مهمان است؛ آنچه شايسته مهمان نيست.