فضا را پر کرده‌اند، ^۱ در حالي‌که داراي عقل و شعور کافي بر سخن شنيدن و پاسخ گفتن بودند و خداوند به آنها خطاب کرد: (أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ( ؟ آنها گفتند: آري. تا پيمان نخستين بر توحيد گرفته شود و خود انسان بر خويشتن شاهد باشد و پيمان تشريعي و قرارداد خود آگاه ميان انسان‌ها و پروردگارشان بوده است. طبق اين نظريه، اخذ ميثاق به جهت قطع عذر و بهانه و اتمام حجت بر فرزندان آدم بوده است.
در ميان پيشينيان، انديشمنداني همچون نضر بن عربي، محمد بن کعب القرضي، مجاهد و ابي بن کعب اين ديدگاه را پذيرفته‌اند. ^۲ افزون بر اين، به سعيد بن مسيب، سعيد بن جبير، ضحاک، عکرمه، کعبي، حسن و سدي نسبت داده شده است. ^۳
و از مفسران شيعه علي بن ابراهيم قمي ^۴ اين قول را پذيرفته و از محدثان هم از ظاهر عبارت مجلسي فهميده مي‌شود که طرفدار اين نظر است. ^۵
بيشتر مفسران اهل سنت، بويژه قدماي آنها به وجود عالم ذر معتقد بوده‌اند و از ميان آنها مي‌توان به ابن کثير، ^۶ فخر رازي ^۷ و آلوسي ^۸ اشاره کرد.
از متکلمان هم شيخ صدوق، ^۹ شيخ مفيد ^۱۰ و سيد مرتضي، ^۱۱ تا آنجا که مربوط به اخراج ذريه از صلب آدم باشد، پذيرفته‌اند، ولي سخن گفتن انسان‌ها را رد کرده‌اند. از فلاسفه هم، از مجموع آنچه در مفاتيح‌الغيب و الاسفار و عرشيه ملاصدرا آمده است، مي‌توان او را از طرفداران اين نظريه دانست؛ ^۱۲ گرچه او به تأويل روايات وارده در اين مورد معتقد شده است. ^۱۳ صاحب فصوص‌الحکم هم مخالفت با اين نظريه را خسران دانسته است. ^۱۴
از متأخران هم مي‌توان از مرحوم مرواريد و ميرزا جواد آقا تهراني نام برد که اعتقاد به عالم پيشين و اين اقرار گرفتن بوده‌اند. ^۱۵