آسيب شناسى همايشهاى علمى

متأسفانه، در جامعه فرهنگىِ ايرانِ امروز، گاه، تب و تاب پديده اى بالا مى گيرد و بسيارى انديشيده يا ناانديشيده به سمت آن مى روند تا اينكه اين تب و تاب فرو مى نشيند و كار به روال عادى مى گرايد. كامپيوتر، اينترنت، برگزارى كنگره ها و سمينارها، تأسيس مراكز تحقيقاتى و... را مى توان از اين مقوله برشمرد.
اين پديده هاى فرهنگى، گرچه به خودى خود، مفيد و لازم اند و براى هر يك در زندگى فرهنگى جايگاهى است؛ اما در جامعه ما، از آن رو كه با برنامه ريزى پيشين (يعنى سنجش نياز واقعى، اولويت، كاركرد و...) به صحنه نيامده اند، يا به توقف و ناكامى مى انجامند و يا به زايده اى غير مفيد يا كم فايده و گاه نيز مُضر، تبديل مى گردند و حداقل از قابليتها و ظرفيتهاى آنها به صورت مطلوب، بهره بردارى نمى شود.
همايشهاى علمى، يكى از اين پديده هاست كه در جوامع علمى پيشرفته، همچنان از بهترين روشهاى عرضه افكار نو و تبادل اطلاعات تخصصى به شمار مى رود. زمانى در ايران، شور برپايى همايشها چنان بالا گرفت و چنان هزينه هايى را به خود اختصاص داد كه با بخشنامه ممنوعيت از سوى دولت مواجه شد.
اين امر، همان گونه كه در عرصه هاى متنوع علمى و فرهنگى قابل مطالعه و بررسى است در حوزه مسائل دينى هم جاى بحث و بررسى دارد.