براى شيطان در دلهاى خود راهى باز نكنند و امر كن آنان را به راست گويى و اداى امانت و سكوت و ترك جدال و كشمكش در كارهاى بيهوده. و به آنان امر كن با همديگر آمد و شد و همكارى و دوستى كنند؛ زيرا اين كارها باعث نزديكى به من است. و خود را مشغول نكنند به درگيرى و كوبيدن همديگر؛ كه من با خود پيمان بسته ام كه هر كس مرتكب اين گونه كارها شود و يا يكى از دوستانم را مورد خشم و غضب قرار دهد، از خدا بخواهم تا وى را در دنيا به سخت ترين عذاب گرفتار سازد و در آخرت از زيان كاران خواهند بود.
دوستان مرا متوجه كن كه خداوند نيكوكارانشان را آمرزيده و از بدكارانشان درگذشته است، مگر كسى كه شرك بورزند يا يكى از دوستان مرا برنجاند و آزار دهند يا درباره او نقشه و توطئه اى در نظر گيرد كه به راستى خدا چنين كسى را نمى آمرزد، مگر از راه زشت خود برگردد. و اگر دست از اين كار برندارد، خداوند روح ايمان را از دلِ او بگيرد و از ولايت من بيرون شود و در دوستى ما اهل بيت هم بى بهره ماند. به خدا پناه مى برم از چنين لغزش هايى!

تشكر از يكديگر

۰.قال الامام الرضا(ع):«مَنْ لم يشكر المُنْعِم من المخلوقين لم يشكر اللّه عزوجل ^۱ ؛ آنكه از مردمِ نعمت رسان سپاس گزارى نكند، از خداى عزيز و جليل شكرگزارى نكرده است.

گرچه نعمت دهنده اصلى خداست و همه نعمتها هم از او است، ولى از اين روايت برمى آيد كه خدا تشكر از واسطه هاى فيض و فضل خود را نيز شكر خويش مى داند و بر انجام دادنش اصرار دارد.

۰.از امام سجاد(ع) نقل است:يقول اللّه تبارك و تعالى لعبدٍ مِن عبيده يَوْم القيامة: أشَكَرتَ فلاناً؟ فيقول: بل شَكَرتُك يا ربِّ. فيقول: لَمْ تشكُرني إذ لَمْ تَشكُرهُ ^۲ ؛ خداى تبارك و تعالى در قيامت به بنده اى از بندگانش مى فرمايد: آيا از فلانى تشكر كردى؟ جواب مى دهد: