بنگريم و سپس چگونگى آنها را:
شايعترين تعريف از «اثر» در ميان محدثان اين است كه «اثر»، آن چيزى است كه از صحابه رسيده باشد. تهانوى نوشته است:
يطلق ... الآثار على أفعال الصحابة ^۱ .
و جمال الدين قاسمى در تعريف آن نگاشته است:
اثر، منقول از صحابه را گويند؛ كه اطلاق آن بر كلام رسول الله ـ ص ـ نيز صحيح است. ^۲
اين تعريف، گو اينكه شايعترين تعريف از «اثر» است ـ چنانكه گفتيم ـ و پيشينه اى بس كهن دارد امّا از دقت و استوارى لازم برخوردار نيست.
زبيدى نوشته است:
بازمانده هر چيزى را «اثر» گويند و نيز خبر را كه به «آثار» جمع بسته مى شود. اين است كه گفته مى شود «فلان من حملة الآثار» و مراد آن است كه آن كس، از محدثان است. پيشوايان حديث بين خبر و اثر فرق نهاده اند، بدين سان كه گفته اند خبر آن است كه از رسول الله ـ ص ـ نقل شود و اثر آن است كه از صحابه گزارش شود و از كسانى كه بدين عنوان شهره شده اند، ابوبكر سعيد بن عبدالله بن علىّ طوسى نيشابورى (متولد ۴۱۳) و محمد بن هياج بن مبادر آثارى انصارى هستند. ^۳
از تتبع در آثار عالمان عامه بر مى آيد ـ چنانچه گفتيم ـ كه اين تعريف از اثر، كهن است؛ امّا عالمان درباره آن متّفق القول نيستند. دكتر «نورالدين عتر» از حديث پژوهان معاصر عرب نوشته است:
فقيهان خراسان «اثر» را ويژه «موقوف» اصطلاحى [منقول از صحابه] مى دانستند و گروهى خبر را ويژه منقول از پيامبر ـ ص ـ دانستند، امّا سخن مُعْتَمَدى كه محدثان بر آنند اين است كه، همه آنچه ياد شد را اثر توان گفت، چون از «اثرت الحديث» گرفته شده است، يعنى آن را روايت كردم. ^۴
بر اين اساس است كه ابن حجر، نام كتابش در مصطلح الحديث را «نخبة الفكَر فى مصطلح أهل الأثر» ناميده است، و حافظ عراقى خود را در منظومه بلندش «الفيه»، «اثرى» يعنى محدث خوانده و گفته است: