اصولاً وجود خارجى رهبر آن ثابت نشده است و بلكه نبود وى ثابت گرديده است ^۱ .
همچنين بسا كه از عقيده منتسب به يك شخص، فرقه اى به نام او ساخته اند، بدون آنكه هوادارانى براى آن ذكر نمايند. به نظر مى رسد، علّت همه اين اشتباهات، ريشه در منبع اين علم داشته باشد كه همان زبان مردم و شايعات رايج در ميان آنان بوده است ^۲ .
علم سوّم، علم «كلام و عقايد اسلامى» است كه بحث غلوّ در محورهاى زير با آن ارتباط پيدا مى كند:
اوّلاً از آنجا كه بخشى از بحث غلوّ درباره صفات و فضايل و كرامات ائمه معصومين ـ عليهم السلام ـ مى باشد، اين علم موظّف است با استفاده از دلايل محكم و متقن و قطعى، حد و حدود قطعى اين ويژگيها را مشخص نمايد تا بتواند معتقد به فراتر از آن را غالى بنامد. بخش دوّم بحث غلوّ كه درباره ذات معصومين ـ عليهم السلام ـ و رساندن آنها به حدّ خدايى و نيز اعتقاد به حلول و تناسخ است نيز بحثى كلامى است. و از اينجا روشن مى شود كه تعريف دقيق معناى غلوّ تنها در علم كلام امكان پذير است.
ثانياً عقايد كلام شيعه را مى توان با توجّه به مستند آنها به سه قسم تقسيم نمود:
بخشى از اين عقايد مانند اصل اثبات توحيد، از راه عقل ثابت مى گردد.
بخش دوّم مانند اعتقاد به كيفيت معاد، وجود فرشتگان و... از راه نقل قطعى مانند قرآن كريم و روايات قطعى اثبات مى گردد.
و بخش سوّم اين عقايد، از راه خبر واحد عرضه مى شود. و از آنجا كه در اين نوع خبر، ممكن است افراد متهم به غلوّ وجود داشته باشند، از اين رو اثبات يا ردّ اين اتّهام، در پذيرفتن يك عقيده يا ردّ آن بسيار مؤثر مى باشد.
براى يادآور شدن اهميّت اين بحث، ذكر اين نكته كافى است كه با استقصايى كه به وسيله نگارنده در ميان سلسله سند حدود ۲۵۰ حديث وارد در كتاب «الحجة» كافى صورت گرفت، اين نتيجه به دست آمد كه حدود ۲۰ درصد اسناد اين روايات يعنى حدود ۵۰ روايت مشتمل بر افراد متهم به غلوّ مى باشد.