۲۶۸.امام على عليه السلام - از سخنان ايشان در وصف آسمان -:جاىهاى باز آسمانها را، بى آن كه به جايى پيوسته باشد، منظّم ساخت و شكافهاى وسيع آن را به هم پيوست و هر آسمانى را با جفت آن ، مرتبط كرد و درشتى و دشوارى بالا رفتن [و فرود آمدن] از آن را براى [فرشتگان ]پايين آورنده فرمان او، و بالا برندگانِ كردارهاى آفريدگانش ، آسان نمود و آسمان را كه [بخار ۱ و ]دودى بود، بخوانْد . پس حلقههاى شكافهاى (كهكشانهاى) آن به هم چسبيدند و بعد از اين همه به هم چسبيدن، درهاى بسته آن را گشود و بر رخنهگاههاى آن ، رصدگرانى از شهابهايى سوزان كمين گذاشت و با قدرت خويش، آن را از به جنبش در آمدن در فضاى شكافته ، نگه داشت و به او فرمان داد تا در جاى خويش بمانند و سر به فرمان او باشند.
و خورشيد آسمان را نشانهاى روشنگر براى روز، و ماه آن را - كه نورش محو شونده است - ، آيتى براى شب قرار داد و آن دو را در مسيرهايشان ، روانه ساخت و حركتشان را در منازل و راههايى كه بايد بپيمايند، تعيين نمود تا با حركت آنها ، شب و روز را از هم جدا سازد و شمار سالها و حساب كارها و اندازهها ، دانسته گردد. سپس در فضاى آن ، فلك (مدار ستارگان) خود را معلّق ساخت و زينتهايش را به آن آويخت: ستارگانى نهان ، چونان مرواريدِ سپيد، و اخترانى همانند چراغِ تابان؛ و شنود كنندگان (شياطينى كه دزدانه به وحى ، گوش مىسپارند) را با شهابهاى سوزانش ، هدف قرار داد و جاى ستارگانِ ثابت و مسير ستارگانِ سيّار آن را، و فرود و فراز شدن (غروب و طلوع) ، و سعد و نحس هر يك را به تسخير خويش در آورد.
