(بگو: آيا اين شماييد كه واقعاً به آن كسى كه زمين را در دو هنگام آفريد، كفر مىورزيد و براى او همتايانى قرار مىدهيد؟ اين است پروردگار جهانيان)
(آيا آفرينش شما دشوارتر است، يا آسمانى كه [ او ] آن را بر پا كرده است؟ سقفش را بر افراشت و آن را [ به اندازه معيّن ]درست كرد، و شَبَش را تيره و روزش را آشكار گردانيد . پس از آن، زمين را با غلتانيدن گسترد، آبش و چراگاهش را از آن ، بيرون آورد و كوهها را لنگر آن گردانيد)
حديث
۲۶۷.امام على عليه السلام - از سخنان ايشان در وصف آفرينش جهان -:سپس خداوند سبحان ، فضاهاى شكافته و كرانههاى گشوده و فضاهاى خالى ميان آسمان و زمين را ايجاد كرد و در آنها ، آبى با امواجى متلاطم و انبوه و متراكم ، روان ساخت و آن آب را بر پشت بادِ توفنده و سختْ كوبنده ، بر نشانْد، و به باد ، فرمان داد تا آب را [از هر سو ]باز گردانَد، و آن را بر سركشىِ آب ، مسلّط ساخت و آن باد را با آب ، هممرز قرار داد. هوا (فضا) از زير آنها شكافته شد و آب ، از بالايش موج مىزد .
سپس خداوند پاك ، بادى [ديگر] آفريد و وزيدن آن را سِتَروَن قرار داد و آن باد را روزگارانى دراز ، در جايش ، در وزيدن نگه داشت و جريان آن را تند و توفنده ساخت و خاستگاهش را دشتها قرار داد. سپس به آن باد ، فرمان داد تا آب انبوه و انباشته را بر هم زند و موج درياها را بر انگيزانَد . پس، آن باد، آب را چونان جنبانيدن مَشك، به تكان در آورد، و با همان شدّت كه در فضا مىوزيد، آب را به حركت در آورد . ابتداى آن را به انتهايش ، و ساكن آن را به سوى آبهاى خروشان پيوست، تا آن كه آب ، ارتفاع گرفت و امواج بلند آب ، كف بر آورد و آن كف را در فضايى شكافته، و جوّى باز و گشاده ، بالا برد و از آن كف ، هفت آسمان را آفريد و پايين آنها را موجى مهار شده و بالايشان را سقفى نگه داشته [از سقوط] و بامى افراشته ، قرار داد، بى آن كه ستونى ، آن آسمان را نگه داشته يا ميخى ، منظّم و استوارشان داشته باشد. سپس آن آسمانها را به زيور اختران و نور اخگران فروزان آراست، و در آن ، چراغى پرتوافشان و حيرتانگيز (خورشيد) و ماهى تابنده را در مدارى گردان و سقفى روان و صفحهاى گردان ، به حركت در آورد .
