۱۸۶.صحيح مسلم - به نقل از اَنَس بن مالك -:روزى پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله در ميان ما بود كه ناگاه ، چُرتش گرفت (/ به حالت خلسه فرو رفت) . سپس سرش را بلند كرد و لبخندى زد . گفتيم : چرا مى‏خندى ، اى پيامبر خدا ؟
فرمود : «اينك سوره‏اى بر من فرود آورده شد» و سپس خواند : (به نام خداى بخشنده مهربان . ما به تو كوثر داديم . پس براى پروردگارت ، نماز بگزار و قربانى كن . دشمنت ، خود ، بى تبار خواهد بود) .

۱۸۷.صحيح البخارى - به نقل از عايشه -:پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را ديدم كه در يك روز بسيار سرد ، وحى بر او نازل مى‏شود و پس از قطع شدن وحى ، از پيشانى‏اش ، عرق مى‏ريخت .

۱۸۸.صحيح البخارى - به نقل از عايشه -:سوده ، بعد از مقرّر شدن حجاب ، براى كارى [از خانه‏اش ]بيرون آمد . او زنى درشت‏اندام بود . از اين رو براى كسانى كه او را مى‏شناختند ، پنهان نمى‏ماند . ^۱عمر بن خطّاب ، او را ديد . گفت : اى سوده ! به خدا سوگند كه تو بر ما پنهان نمى‏مانى . پس مواظب باش كه چگونه بيرون مى‏آيى .
سوده بر گشت . پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله در خانه من بود و شام مى‏خورد و استخوانى كه بيشترِ گوشت آن خورده شده بود ، در دست داشت . سوده ، وارد شد و گفت : اى پيامبر خدا ! من براى كارى بيرون رفتم و عمر ، به من چنين و چنان گفت .
در اين هنگام ، خداوند به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله وحى فرستاد و لَختى بعد، وحى قطع شد ، در حالى كه استخوان ، همچنان در دست پيامبر صلى اللَّه عليه و آله بود و آن را به زمين نگذاشت . پس فرمود : «به شما اجازه داده شد كه براى انجام دادن كارهايتان ، بيرون برويد» .

۱۸۶.صحيح مسلم عن أنس بن مالك : بَينا رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله ذاتَ يَومٍ بَينَ أظهُرِنا إذ أغفى‏ إغفاءَةً ، ثُمَّ رَفَعَ رَأسَهُ مُتَبَسِّماً ، فَقُلنا: ما أضحَكَكَ يا رَسولَ اللَّهِ؟
قالَ: اُنزِلَت عَلَيَّ آنِفاً سورَةٌ ، فَقَرَأَ: (بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ إِنَّا أَعْطَيْنَكَ الْكَوْثَرَ* فَصَلِ‏ّ لِرَبِّكَ وَ انْحَرْ * إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ) ^۱ . ^۲

۱۸۷.صحيح البخاري عن عائشة : لَقَد رَأَيتُهُ [رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله ]يَنزِلُ عَلَيهِ الوَحيُ فِي اليَومِ الشَّديدِ البَردِ ، فَيُفصِمُ عَنهُ وإنَّ جَبينَهُ لَيَتَفَصَّدُ ^۳عَرَقاً. ^۴

۱۸۸.صحيح البخاري عن عائشة : خَرَجَت سَودَةُ - بَعدَما ضُرِبَ الحِجابُ - لِحاجَتِها ، وكانَتِ امرَأَةً جَسيمَةً لا تَخفى‏ عَلى‏ مَن يَعرِفُها ، فَرَآها عُمَرُ بنُ الخَطّابِ ، فَقالَ : يا سَودَةُ ، أما وَاللَّهِ ما تَخفَينَ عَلَينا ، فَانظُري كَيفَ تَخرُجينَ.
قالَت: فَانكَفَأَت راجِعَةً ، ورَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله في بَيتي وإنَّهُ لَيَتَعَشّى‏ وفي يَدِهِ عَرقٌ ^۵ ، فَدَخَلَت فَقالَت : يا رَسولَ اللَّهِ ، إنّي خَرَجتُ لِبَعضِ حاجَتي ، فَقالَ لي عُمَرُ : كَذا وكَذا.
قالَت: فَأَوحَى اللَّهُ إلَيهِ ، ثُمَّ رُفِعَ عَنهُ ، وإنَّ العَرقَ في يَدِهِ ما وَضَعَهُ ، فَقالَ: إنَّهُ قَد اُذِنَ لَكُنَّ أن تَخرُجنَ لِحاجَتِكُنَّ. ^۶