۲۶۹.امام على عليه السلام - از سخنان ايشان در باره توحيد و آفرينش آسمانها -:از نشانههاى آفرينش او ، آفريدن آسمانهاست كه بى هيچ ستونى ، استوارند و بى هيچ تكيهگاهى ، بر پا . او آسمانها را خوانْد و آنها ، فرمانپذيرانه و اقراركنان، بى هيچ درنگ و كُندى، اجابتش كردند. اگر اقرار آنها بر خداوندىِ او و اعتراف آنها به طاعت و بندگىاش نبود، بى گمان، آنها را جايگاه عرش خويش و مكان فرشتگانش و محلّ بالا بردن گفتارهاى نيكو و كردارهاى شايسته بندگانش ، قرار نمىداد. ستارگان آسمانها را نشانههايى گردانيد تا افراد سرگردانِ در آمد و شدِ راههاى زمين ، به وسيله آنها ، مسير خويش را بيابند. پردههاى شب تار، پرتو نورِ آنها را نپوشانده است و رداهاى سياه شبهاى تاريك، توانايى محو كردن نورافشانى ماه در آسمانها را ندارند.
۲۷۰.امام على عليه السلام: سپاس ، خدايى را كه... مخلوقات را آفريد ، نه از روى اصلى، و آنها را ايجاد كرد ، نه بر اساس نمونهاى [قبلى]، و بندگان را مقهور [خويش ]كرد ، بدون داشتن ياورانى، و آسمان را بدون ستونى بر افراشت ، و زمين را بدون پايهاى در هوا گسترانْد .
۲۷۱.الكافى - به نقل از محمّد بن عطيّه -:مردى از عالمان شام ، نزد امام باقر عليه السلام آمد و گفت: اى ابو جعفر ! آمدهام تا از تو سؤالى را بپرسم كه تا كنون ، كسى را نيافتهام كه پاسخ آن را به من بدهد. من اين سؤال را از سه گروه پرسيدهام و هر يك ، پاسخى متفاوت با ديگرى به من داده است.
امام باقر عليه السلام فرمود: «چه سؤالى؟» .
عالم شامى گفت: سؤال ، اين است: نخستين مخلوقى كه خدا آفريد، چه بود؟ برخى از كسانى كه اين سؤال را از آنها كردم، گفتند: قَدَر ، برخىشان گفتند: قلم، و برخى ديگر گفتند: روح.
امام باقر عليه السلام فرمود: «پاسخ درستى ندادهاند... ؛ امّا او بود و چيزى جز او نبود، و چيزى را آفريد كه منشأ همه موجودات شد، و آن ، آب است».
