۴۰۲.امام صادق علیه السّلام: کسى که مىداند ما جز حق نمىگوييم، پس بايد به آنچه از ما مىداند، بسنده کند [و به همان حديث، عمل نمايد] و چنانچه حديثى از ما شنيد که با آنچه از ما مىداند، سازگار نبود، بايد بداند که آن سخن را براى دفاع از [جان] او گفتهايم و خير او را خواستهايم.
۴۰۳.علل الشرائع- به نقل از محمّد بن بشير و حَريز -: به امام صادق علیه السّلام گفتم: بر من، چيزى گرانتر از اختلاف يارانمان نيست. فرمود: «اين، از طرف خود من است».
۴۰۴.امام صادق علیه السّلام -به عبيد بن زُراره -: آنچه از من شنيدى و شباهت به قول مردم (غير شيعه) داشت، تقيّه در آن راه دارد و آنچه را از من شنيدى و شباهتى به گفتار ايشان نداشت، تقيّهاى در آن نيست.
۴۰۵.امام كاظم علیه السّلام -وقتى در باره اختلاف اصحاب ما، از ايشان سؤال شد -: من، خود، اين کار را با شما کردهام. اگر بر يک امر فراهم مىآمديد، دستگير مىشديد.
۴. بَداء
۴۰۶.امام باقر و امام صادق علیهما السّلام - به ابو حمزه ثُمالى -: اى ابو حمزه! اگر در باره چيزى به تو خبر داديم که چنين مىشود و چنان شد، [اين بدان سبب است که] خداوند، آنچه بخواهد، انجام مىدهد و اگر امروز به تو سخنى گفتيم و فردا، خلاف آن را گفتيم، [اين، بدان سبب است که] خداوند، هر چه را بخواهد، محو يا اثبات مىکند.
۵. حديثسازى
۴۰۷.امام صادق علیه السّلام: ما خاندانى راستگوييم؛ امّا همواره هستند دروغگويانى که بر ما دروغ مىبندند و با دروغ بستن خود بر ما، راستگويىِ ما را از چشم مردم مىاندازند.
