۲۴۶.سنن الدارمى- به نقل از شُرَحْبيل ابو سعد -: [امام] حسن علیه السّلام، فرزندانش و فرزندانِ برادرش را جمع کرد و فرمود: «اى فرزندان من و فرزندان برادرم! شما، خردسالان اين نسل هستيد و چيزى نمانده است که بزرگانِ نسل بعدى باشيد. پس دانش بياموزيد. و هر کس نمىتواند آن را روايت کند - يا فرمود: حفظ کند -، پس حتما آن را بنويسد و در خانهاش بگذارد».
۲۴۷.أدب الإملاء و الاستملاء- به نقل از جابر -: به امام باقر علیه السّلام گفتم: حديث را چون مىشنوم، [با نوشتن] به بند مىکشم، فرمود: «هنگامى که حديثى را از فردى مورد اطمينان شنيدى، از زر و سيم زمين، برايت بهتر است».
۲۴۸.امام صادق علیه السّلام: نوشتههايتان را نگاهدارى کنيد که به زودى به آنها نيازمند مىشويد.
۲۴۹.امام صادق علیه السّلام -به مُفضّل بن عمر -: بنويس و دانش خود را در ميان برادرانت، منتشر کن و هنگام مرگ، کتابهايت را براى فرزندانت به ارث بگذار؛ زيرا روزگارى پُرآشوب بر مردم مىآيد که در آن، جز با کتابهايشان اُنس نمىگيرند.
۲۵۰.امام صادق علیه السّلام -به ابو بصير -: چه چيز مانع نوشتن شما مىشود؟! شما تا ننويسيد، حفظ نمىکنيد. دستهاى از اهالى بصره، چيزهايى از من پرسيدند و آنها را نوشتند و از نزد من، بيرون رفتند.
۶ / ۳
نگارش حديث پيامبر در روزگار ايشان
۲۵۱.امام على علیه السّلام: هر آيهاى که خداوند عزیز جلیل بر محمّد صلی الله علیه و آله فرو فرستاده است، با املاى پيامبر خدا و دستخطّ خودم، نزد من است و [همچنين] تأويل هر آيهاى که خدا بر محمّد صلی الله علیه و آله فرو فرستاده، و هر حرام و حلالى، يا هر حد و حکمى، يا هر چيزى که امّت تا روز قيامتْ بدان نيازمند خواهد شد، به املاى پيامبر خدا و دست خطّ من، موجود است، حتّى ديه يک خَراش.
۲۵۲.صحيح ابن حبّان- به نقل از عطاء -: عبد اللّه بن عمرو گفت: اى پيامبر خدا! ما از شما احاديثى مىشنويم. آيا به ما اجازه مىدهيد آنها را بنويسيم؟ فرمود: «آرى».
