۵ / ۵
بایسته‌های نقل حديث
الف - اخلاص
۱۹۰.امام صادق علیه السّلام: هر که حديث را براى سود دنيوى بخواهد [و فرا گيرد]، در آخرت، او را بهرهاى نباشد و هر که آن را براى خير آخرت بخواهد، خداوند، خير دنيا و آخرت را به او عطا کند.
ب - راستگويى
۱۹۱.سنن ابن ماجة- به نقل از ابو قتاده -: شنيدم پيامبر خدا صلی الله علیه و آله بر منبر مىفرمايد: «مبادا از من زياد حديث نقل کنيد. هر کس گفتهاى به من نسبت مىدهد، بايد حق يا راست بگويد».
۱۹۲.امام زين العابدين علیه السّلام: هر کس حديثى از ما نقل مىکند، روزى در باره آن از او سؤال مىکنيم. اگر راست نقل کرده باشد، خداوند، او را صدّيق (بسيار راستگو) مىنويسد و اگر حديث را نقل کند و دروغ بگويد، خداوند، او را کذّاب (بسيار دروغگو) مىنويسد.
ج - دقّت و درستگویی در ادا کردن
۱۹۳.پيامبر خدا صلی الله علیه و آله: خداوند، خوشروى گردانَد کسى که حديث ما را بشنود و آن را همان گونه که شنيده است، به ديگران برساند؛ چه بسا کسى که حديثى به او رسيده، آن را بهتر از کسى بفهمد که حديث را [بى واسطه] شنيده است.
۱۹۴.پيامبر خدا صلی الله علیه و آله: هنگامى که حديثى براى تو گفتم، چيزى بر [سخن] من ميفزا.
۱۹۵.الكافى- به نقل از ابو بصير -: به امام صادق علیه السّلام گفتم: فرموده خداوند - جلّ ثناؤه -:«کسانى که سخن را مىشنوند و بهترش را پيروى مىکنند» [به چه معناست]؟ فرمود: «[يعنى] او کسى است که حديث را بشنود و آن را همان گونه که شنيده است، بى افزودن و کاستنى، باز گويد».
