۲۰۷.پيامبر خدا صلی الله علیه و آله: آن که حديث را از اهلش باز مىدارد، مانند کسى است که آن را به نااهلش مىگويد.
۲۰۸.پيامبر خدا صلی الله علیه و آله: عيسى بن مريم علیه السّلام در ميان بنى اسرائيل برخاست و گفت: «اى بنى اسرائيل! با نادانان، سخن از حکمت مگوييد که بدان، ستم کردهايد و آن را از اهلش باز مداريد که به آنان، ستم روا داشتهايد و ستمگر را در ستمش کمک نکنيد که برترى شما از ميان مىرود».
۲۰۹.پيامبر خدا صلی الله علیه و آله: سپارنده دانش نزد غير اهل آن، مانند آويزنده گوهر و مرواريد و طلا بر [گردن] خوکان است.
۲۱۰.پيامبر خدا صلی الله علیه و آله: آسيب دانش، فراموشى است و تباه کردنش اين است که آن را با نا اهلش در ميان گذارى.
ط - رعايت ظرفيت مخاطب
۲۱۱.امام صادق علیه السّلام: پيامبر خدا صلی الله علیه و آله، هيچ گاه به اندازه ژرفاى خِرد خود، با بندگان سخن نگفت. پيامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «ما جماعت پيامبران، فرمان داريم که با مردم، به فراخور [فهم و] خِردهايشان سخن بگوييم».
۲۱۲.امام على علیه السّلام: هر دانشى چنان نيست که صاحب آن دانش بتواند آن را براى همه مردم تفسير کند؛ چون برخى از آنان، قوى و برخى ضعيفاند و بخشى از آنان، تاب فراگيرى علم را دارند و بخشى ديگر ندارند، مگر آن که خداوند، فراگيرى آن را بر دوستان خاصّ خود، آسان سازد و بر [فهم] آن، يارىشان کند.
۲۱۳.امام صادق علیه السّلام -خطاب به عبد الأعلى -: پذيرش امر (ولايت) ما، تنها به تصديق و قبول آن نيست؛ بلکه از جمله پذيرش آن، پنهان ساختن و حفظ آن از نااهل است. به آنان، سلام برسان و به ايشان بگو: «خداوند، رحمت کند بندهاى را که محبّت مردم را به سوى خود جلب کند! براى مردم، آنچه را بر مىتابند، بازگو کنيد و آنچه را انکار مىکنند، از آنان پنهان بداريد».
۲۱۴.التوحيد- به نقل از محمّد بن عُبيد -: خدمت امام رضا علیه السّلام رسيدم. به من فرمود: «به آن مرد عبّاسى بگو از سخن گفتن در باره توحيد و جز آن، دستبردارد و براى مردم، بدانچه آن را بر مىتابند، سخن گويد و از آنچه انکار مىکنند، دست بردارد و هر گاه از تو در باره توحيد مىپرسند، همان گفته خداوند عز و جل را بازگو کن: «بگو: او خدايى است يکتا؛ خداى بى نياز. نه مىزايد، و نه زاييده شده و براى او هيچ همتايى نباشد» و هر گاه از تو در باره چگونگى [خداوند] مىپرسند، همان سخن خداوند عز و جل را بگو: «چيزى شبيه او نيست» و هر گاه از تو در باره صفت شنوايى [خدا] پرسش کنند، همان گونه که خداوند عز و جل فرمود، بگو: «او، شنواى آگاه است». پس با مردم، بدانچه آن را بر مىتابند، سخن بگويند».
