رويکرد اخباريگرى حدود دو سده استمرار داشت تا اینکه در سده سيزدهم هجرى، مرحوم وحيد بهبهانى پس از براندازى اخباريگرى، شيوهاى جديدی برای اعتبار بخشى و اعتمادسازى به روايات ارائه داد کرد که رويکردى ميانه و گونهاى وثوق صدورى براساس داشتههاى زمانه بود. روشن است که بسيارى از قرائن همراه روایات در سدههاى اوليه، به دست او نرسیده و قابل بازيابى نبود. از اين رو، نياز به پىريزى معيارهايى نو براى اعتبار سنجى روايات در رويکرد وثوق صدورى احساس مىشد که اين مهم را مرحوم وحيد بهبهانى به انجام رساند.۱
پس از وى، هر دو رويکرد وثوقِ سندى و وثوقِ صدورى، در کنار هم به حيات خود ادامه دادند. فقيهانى چون شيخ انصارى، محقق همدانى و آية اللّه بروجردى رويکرد وثوق صدورى را با ويژگىهاى خاص خويش مطرح کردند همچنان که برخى عالمان، همانند آية اللّه خويى و بسيارى از شاگردان ايشان، رويکرد سندمحور را در اعتماد به حديث پى گرفته و نگاشتههايى مانند "معجم رجال الحديث" پديد آوردند.
تقسيم‌بندى روايات در شیوه وثوق سندى
تقسيم چهارگانه حديث به صحيح، حسن، موثق و ضعيف، پيامد رويکرد سندمحور است که براساس وضعیت راویان و اتصال و انقطاع اسناد ايجاد شده است.
حديث صحيح، داراى سند متصل و بدون افتادگى يا جهالت راوى است. تمام راويان سند نیز ثقه و امامى می‌‌باشند.در حديث حسن نیز سند متصل است و همه راویان امامى مذهب اند، ولى يکى از حلقه های سند یا بیشتر حديث، داراى وثاقت صريح نيست، هر چند حُسنِ و نیکویی او به سبب مدح رجالشناسانيان احراز شده است.
حديث موثق مانند حديث صحيح، سند متصل و متشکل از راويان ثقه دارد، ولى دستکم يکى از افراد سند، دوازده امامى نيست. حديث ضعيف، نیز هر حديثى است که از سه دسته پيشين نباشد. يعنى سند ندارد یا سندش غير متصل، یا دربردارنده فردى ناشناخته
