دانشیار گروه کلام اسلامی دانشگاه قرآن و حدیث در بیست و چهارمین نشست علمی از سلسله جلسات و نشست های هفتگی "دین و چالش های روز" به تبیین معنا درمانی دینی در عصر بحران معنا پرداخت.
به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه قرآن و حدیث، دکتر احمد کریمی، عضو هیأت علمی دانشگاه قرآن و حدیث در نشست علمی "معنا درمانی دینی در عصر بحران معنا"از بیست و چهارمین نشست از سلسله جلسات و نشست های "دین و چالش های روز" ویژه "چهارشنبه های اعتقادی" در تعریف «معنادرمانی دینی» گفت: غایت ادیان آسمانی، توضیح و تبیین معنا برای انسان است. می‌توان گفت که رسالت انبیاء و هدف اصلی نهاد رسالت، امامت و در ادامه آنها یعنی روحانیت، نوعی معنا‌بخشی به زندگی انسان‌هاست.
وی افزود: منظور از معنادرمانی دینی همان تربیت و تعمیق معنوی و نشان دادن راه هویت‌بخشی به انسان است؛ بنابراین معنادرمانی در اینجا، متمایز از معنادرمانی‌های روان‌شناسی غربی است، لذا کسی که متکفل معنادرمانی دینی می‌شود، خود باید در مسیر اصلاح باشد.
دکتر کریمی در پاسخ به این سوال که «معنادرمانی دینی در حوزه کدام دانش قرار می‌گیرد؟» گفت: بحث معنای زندگی در فلسفه دین مورد توجه بوده، همچنین می‌تواند در حوزه فلسفه اخلاق قرار بگیرد و با دانش روان‌شناختی نیز ارتباط دارد؛ اما آنچه در اینجا به عنوان معنادرمانی دینی مطرح می‌کنیم عمدتاً همان «کلام کاربردی» است.
دانشیار گروه کلام اسلامی دانشگاه قرآن و حدیث در ادامه و در پاسخ به این سوال که «مراد از معنای زندگی چیست؟» بیان داشت: وقتی از معنای زندگی انسانی سخن می‌گوییم، در حقیقت از ارزش زندگی انسان حرف می‌زنیم؛ یعنی آیا زندگی ارزش دارد؟ چرا ما زنده‌ایم و چرا به زندگی ادامه می‌دهیم؟ معمولا انسان‌ها در زمان درد و رنج و اضطراب، این پرسش را از خود مطرح می‌کنند.
دکتر کریمی افزود: مسئله مهم در معنای زندگی، توانایی آن معنا در اُمیدبخشی به زندگی است؛ لذا اگر معانی زندگی به قدری تغییر کنند که انسان را به یأس و نااُمیدی بکشانند، این شبکه معنایی دچار اشکال است. از منظر دینی، دنیا یک وجه فریبنده دارد و این فریبندگی باعث می‌شود که انسان دائماً سرگرم دنیا باشد، به ظواهر آن اکتفا کند و در نهایت دچار غفلت گردد.
وی به تشریح نگاه دین پیرامون زندگی تُهی از معنا اشاره کرد و گفت: در متون دینی به این سوال پاسخ مثبت داده شده است و احتمال دارد که زندگی انسانی، کاملا بی معنا و از حقیقت خود تُهی و بی ارزش گردد؛ حداقل دو عامل مهم در متون دینی اشاره شده از جمله «زندگی بدون عبودیت» و دیگری «زندگی همراه با گناه و بدون فضائل اخلاقی». روایات بر بی ارزش بودن زندگی بدون عبودیت تأکید دارند و همچنین به نظر می‌رسد از نگاه دینی، زندگی بدون فضائل اخلاقی ارزشی ندارد و بی معناست؛ یعنی اگر فردی در حوزه‌های فردی و اجتماعی به فضائل اخلاقی توجه نداشته باشد، زندگی او بی ارزش خواهد بود.
لازم به ذکر است نشست علمی "معنا درمانی دینی در عصر بحران معنا" از بیست و چهارمین نشست از سلسله جلسات و نشست های "دین و چالش های روز" ویژه "چهارشنبه های اعتقادی" از سوی پژوهشگاه قرآن و حدیث، انجمن کلام اسلامی حوزه، کمیته مرکزی کرسی های آزاداندیشی حوزه های علمیه و مرکز آموزش های کاربردی دفتر تبلیغات اسلامی قم با ارائه و سخنرانی دکتر احمد کریمی، دانشیار گروه کلام دانشگاه قرآن و حدیث در روز چهارشنبه۹ خرداد ماه ۱۴۰۳ از ساعت ۲۱ تا ۲۲ به صورت وبیناری برگزار شد.
برگزاری سلسله جلسات و نشست های "دین و چالش های روز" هر هفته روزهای چهارشنبه از ساعت ۲۱ تا ۲۲ با ارائه و سخنرانی پژوهشگران و اساتید برجسته حوزوی و دانشگاهی از ایران و خارج از کشور به همراه پرسش و پاسخ، به صورت وبیناری برگزار می شود.
دریافت صوت جلسه بیست و چهارم👇
