کتاب "الگوی اسلامی سلامت اجتماعی" تألیف حجت الاسلام دکتر عباس پسندیده و اثر مشترک پژوهشگاه قرآن و حدیث و فرهنگستان علوم پزشکی جمهوری اسلامی منتشر شد.
به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه قرآن و حدیث، سلامت اجتماعی یکی از ابعاد چهارگانه سلامت است. بر اساس نظر خبرگان این حوزه، سلامت اجتماعی عبارت است از كمیت و كیفیت تعامل فرد با اجتماع به منظور ارتقای رفاه آحاد جامعه، که نتیجه نهایی این تعامل، ارتقای سرمایه اجتماعی، امنیت اجتماعی، کاهش فقر و بی‌‌عدالتی است و نقطه مقابل آن، افزایش آسیب‌‌های اجتماعی می‌‌باشد.
به اعتقاد نویسنده، مجموع مطالعات و اظهار نظر کارشناسان نشان می‌‌دهد که شاخص‌‌های سلامت اجتماعی و سرمایه اجتماعی باید مورد توجه جدی تری قرار گیرد چرا که رویکرد سلامت محور بر رویکرد آسیب محور برتری دارد. لذا باید برای برون رفت جامعه از آسیب به سوی سلامت اجتماعی، اقدامات مؤثری انجام داد.
در منابع اسلامی نیز توجه ویژه‌ای به جامعه و مسایل مربوط به آن وجود دارد؛ تا آنجا که شاید بتوان گفت: اکثر آموزه‌‌های اسلامی، اجتماعی است، اما این آموزه‌‌ها باید مورد پژوهش دقیق قرار گرفته و به شکل علمی دسته‌بندی شود.
نویسنده در این کتاب با اتکا به منابع اسلامی، "بیست و چهار مفهوم" اصلی سلامت اجتماعی را احصاء کرده است که در ادامه آن را به "یازده مولفه" تحلیل گردانید و سپس از آن "پنج بُعد" به دست آورده است که شامل: بعد عاطفی (پیوند + تمایز)، هیجانی (نشاط + زینت)، شخصیتی (کرامت اجتماعی)، نیازمندی (سرمایه + اعتماد) و بعد امنیتی ارتباط (امنیت اجتماعی).
به باور نویسنده، مفاهیم سلامت اجتماعی در دو عنوان "ایمنی اجتماعی" و "خیر اجتماعی" نیز رتبه بندی می شود و "خیر اجتماعی" نیز دارای دو رتبه "خیر متوازن" و "خیر متعالی" است که روی هم رفته مراتب سه گانه سلامت اجتماعی را شکل می دهند. و این یافته ها می توانند درصد سلامت اجتماعی و برنامه ریزی برای ارتقاء آن مورد استفاده قرار گیرد.
با توجه به این رویکرد، پژوهش حاضر در چهار فصل سامان یافته است که به قرار ذیل می باشد:
فصل اول: معنای سلامت اجتماعی و مفاهیم اسلامی آن
فصل دوم:تحلیل مفاهیم اسلامی سلامت اجتماعی
فصل سوم:الگوی اسلامی سلامت اجتماعی
فصل چهارم:جمع بندی و الگوپردازی کلان
کتاب "الگوی اسلامی سلامت اجتماعی" تألیف حجت الاسلام دکتر عباس پسندیده، به زبان فارسی در قطع رقعی و در ۲۲۴ صفحه به نگارش درآمده است و در اسفند ۱۴۰۱ با همکاری دبیرخانه حمایت از طرح های پژوهشی مرکز مدیریت حوزه های علمیه و انتشارات دارالحدیث منتشر شده است.
