ب. مبانی اختصاصی اخلاق میزبانی

در بیان مبانی اختصاصی باید گفت که این مبانی مستقیماً به اخلاق میزبانی مرتبط بوده، در این خصوص قابل تعریف است و فقدان اعتقاد و باور به آن مبانی، موضوع پذیرش اصل میزبانی و یا پذیراییِ اخلاقی از مهمان را به مخاطره جدی خواهد انداخت. این مبانی عبارت‌اند از:

۱. ارزشمندیِ ارتباطات حداکثری با جوامع انسانی

پیش‌ترگفتیم که حوزه‌های ارتباطی انسان، از یک منظر چهار نوع است که شامل ارتباط او با خدا، خود، همنوع و جهان آفرینش می‌شود. یکی از حوزه‌های ارتباطی انسان، ارتباط او با همنوعان است و اخلاق میزبانی به حوزه ارتباطی او با همنوعان بازگشت دارد. همچنین، ایجاد ارتباط و مراوده حداکثری، در اسلام به عنوان اصلی مورد نظر پیشوایان دینی بوده و به شیوه‌های گوناگون و بیان‌های متعدد و متنوع به این مهم تأکید کرده‌اند. سیره و روش پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله و اهل بیت آن حضرت در طول حیاتشان، همواره برقراری رابطه انسانی و دوستانه با همگان بود و جز در موارد خاص و نسبت به افراد خاصی مانند کافران و مفسدان، بی آنکه دلیلی موجه بر آن اقامه شود، قطع ارتباط توصیه نشده است. همچنین هیچ‌گاه بستن حدود و مرزها یا کاستن از میزان ارتباط با ملل مختلف را توصیه نکرده و از آن سخن به میان نیاورده‌اند. آنان همواره در صدد برقراری ارتباط با ملل مختلف بودند و از این رهگذر ضمن مراودات متعارف و تعاملات مرسوم و از جمله تجارت، به تبلیغ دین نیز

مهمی در تجلی یاقتن اخلاق میزبانی اسلامی ایفا می‌کند؛ زیرا آنگاه که مطالبات و درخواست‌های مهمانان و یا همکاران، مستلزم ارتکاب خطا از سوی او باشد هرگز تن به انجام آن نخواهد داد و روح خویش را به گناه آلوده نخواهد کرد و به طور کلی از ارتکاب رفتارهایی که دیانت و اخلاق او را تضییع کند پرهیز خواهد کرد. نتیجه این عملکرد، جلب اعتماد و احترام همگان در محیط کار خواهد بود.