۸. اولویت خود بر دیگری در امور اخروی

از منظر تعالیم دینی، انسان قبل از هر چیز می‌بایست به دنبال سعادت و رستگاری خویش باشد و سپس سعادت دیگران را بخواهد. اولویت داشتن خود، در مکتب اسلام به معنای پاسداری از مصلحت اخروی خویش به هر قیمتِ ممکن است. این اولویت به معنای آن است که تحت هیچ شرایطی نمی‌توان از سعادت اخروی خویش گذشت؛ حتی به قیمت تحصیل سعادت دیگران. از‌این‌رو کسی که برای سعادت جامعه‌اش، خود را آلوده به گناه می‌‌کند و خویشتن را در معرض هلاکت ابدی قرار می‌دهد، انسان عاقل و خردمندی نیست و کار پسندیده‌ای انجام نداده و ایثار نکرده است؛ زیرا ایثار به عنوان یک رفتار اخلاقیِ برتر، اگر در قالب ایثار مال و جان و یا به طور کلی اگر به معنای ایثار آنچه مربوط به دنیاست باشد، معنا دارد و از نظر ارزشی در اوج است، اما اگر آخرت خود را برای دیگری ایثار کند، حماقت نامیده می‌شود و عملش مورد تأیید عقل و دین نیست.

توضیح آنکه خداوند حب ذات را در ضمیر انسان نهادینه کرده و هریک از افرادِ بشر، پیش و بیش از هر کس خود را دوست دارد و تمام عزم و همت خود را در طول حیات دنیوی‌اش در جهت کسب سعادت خویش صرف می‌کند. این امر به عنوان تکلیفی آسمانی از سوی پروردگار نیز وضع شده است. پس آنکه صادقانه خدای متعال را می‌پرستد و او را اطاعت می‌کند، تقرب خویش به پروردگار و سعادتش در آخرت را دور از نظر ندارد و از آن صرف نظر نمی‌کند. بدیهی است کسی که برای ترس از جهنم و یا

چگونه با آخرتِ فناناپذیر که اجر و پاداشش عظیم و بی‌حساب^۱ است، برابری خواهد کرد؟! بر این اساس انسان مؤمن هرگز برای دستیابی به منافع زودگذر و حقیر دنیوی از منافع اخروی‌اش صرف نظر نمی‌کند و چنین انتخابی (انتخاب دنیا به جای آخرت) را مجاز نمی‌شمارد. توجه به این اصل بنیادین و پایبندی سرسختانه به آن تأثیر شگرفی در تمام رفتارها و عملکرد آدمی و از جمله در کار و حرفه‌اش برجای خواهد گذاشت و شیوه رفتاری او را حتی در محیط کار و از جمله هنگام انجام وظیفه در هتل، از دیگران متفاوت و متمایز خواهد ساخت.

نتیجه آنکه باور به اولویت آخرت بر دنیا، مانع رفتاری خواهد شد که مصلحت و سعادت اخروی فرد را به مخاطره اندازد، اگر چه منافع قابل توجهی در دنیا به دنبال داشته باشد. این اعتقاد استوار توأم با رفتار متناسب با آن، تحسین همگان را برخواهد انگیخت و تأثیر مثبتش را در اطرافیان بر جای خواهد گذاشت. همچنین اعتماد اطرافیان اعم از مدیران، همکاران و مهمانان را جلب نموده، امنیت و آرامش روان را هنگام ارتباط با او برایشان به ارمغان خواهد آورد. در مقابل، کسی که منافع دنیوی را هدف و نقطه آمال خود می‌داند، از اعتماد دیگران به خود سوء استفاده می‌کند و با گذشت زمان، آرامش و امنیت را از دیگران سلب می‌کند؛ زیرا همگان به منفعت‌طلبی او واقف خواهند شد و خود را از فتنه‌های او در امان نخواهند دید.