این گونه از آیات همگی گواهانی هستند بر فضیلت و ارزش کار و تلاش از منظر تعالیم آسمانی اسلام. با این توضیح، تصدی مسئولیت میزبانی به مفهوم عام آن بر اساس فرهنگ مبتنی بر آموزه‌های اسلامی، ارزش است و هر کس که در این بخش مسئولیتی بر عهده داشته و وظایفی را بر عهده گرفته است، هم ازآن‌رو که کار می‌کند و هم به اعتبار اینکه به مهمانان خدمت می‌‌کند، وظیفه‌ای ارزشمند و رشک‌برانگیز بر عهده گرفته است. بدیهی است فقط با پایبندی به ارزش‌های اخلاقی و دینی و پرهیز از مخالفت با اوامر الهی و پایمال کردن حدود شرع مقدس قادر خواهد بود وظیفه خود را در قبال این موهبت الهی به انجام رساند.

۵. ارزشمندیِ اتقان عمل

علاوه بر ارزشمندی کار، خوب، متقن و بی‌عیب و نقص انجام دادن آن نیز از اصول زیربنایی در فرهنگ دینیِ مبتنی بر آموزه‌های اسلامی است. شرافت و حرمت انسانی اجازه نمی‌دهد انسان مؤمن کاری را ضعیف و بی‌کیفیت انجام دهد و آن را جدّی نگیرد؛ اگرچه آن کار در زمره مهمل‌ترین کارها به شمار آید. اهمال در انجام کار و سست و ناقص انجام دادن آن، علاوه بر آنکه از حرمت و شرافت فاعل آن می‌کاهد، موجب تضییع مال و عمرِ بهره‌مندان از آن محصول یا کار خواهد شد. این امر از نظر نبی گرامی اسلام صلّی الله علیه و آله دور نمانده است و ایشان اتقان در عمل را مورد تأکید قرار داده و در سیره عملی خود نیز آن را آشکار ساخته است. امام صادق علیه السلام نقل می‌کند:

۰.پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله پس از مرگ سعد بن معاذ در گور او فرود آمد و

کردن نگه دارد، و عائله خویش را اداره کند و به همسایه‌اش کمک کند، خداوند را ملاقات می‌کند در حالی که صورتش مانند ماه کامل می‌درخشد».

این قبیل سخنان که در بین احادیث پیشوایان معصوم علیهم السلام کم نیست، پرده از ارزش واقعی کار در جامعه انسانی و دینی برمی‌دارد و نقش آن را در شکل‌گیری جامعه‌ای موفق و برخوردار از رفاه و نشاط مادی و دنیوی، و نورانیت معنوی آشکار می‌سازد.

آیات متعدد قرآن کریم نیز تصریح می‌کند که خدای متعال مواهب دنیوی را در اختیار و مُسَخَّرِ انسان قرار داد تا او با کار و تلاش، خود را از فضل و رحمت الهی بهره‌مند سازد و شاکر نعمت‌هایش باشد.^۱همچنین است آیات متعددی که ضمن توصیه به کار، غفلت از خدا و یاد او را روا نمی‌شمارند^۲و نیز نصّی صریح که به او یادآور شده است تمام دستاوردهای بشر محصول سعی و تلاش خود اوست و سنت الهی در دنیا بر این استوار نیست که از غیب نیازمندی‌های بندگانش را برطرف سازد.^۳