انسان عزیز و شریف، عزت و کرامتش را با کار و تلاش حفظ می‌کند و از این طریق نه تنها از نیازمندی رهایی می‌یابد، بلکه تلاش می‌کند در حرفه خود خدمتی بیشتر به جامعه ارائه کند تا عزیز‌تر باشد. او بسته به میزان نفع‌رسانی به همنوعان، بر عزت و احترام خویش می‌افزاید و نه تنها او را از نیازمندی می‌رهاند، بلکه به او توان دستگیری از همنوع را عطا می‌کند. به همین جهت پیشوایان معصوم علیهم السلام کار را از برترینِ عبادات دانسته‌اند^۱ و تنبلی و تن‌پروری و بیکاری را کلید هر بدی برشمرده‌اند^۲ و رهبانیت یا گوشه‌گیری را مردود ‌شمرده‌اند و کسانی را که سربارِ جامعه باشند از خود نمی‌دانند و نکوهش کرده‌اند. در یکی از بیانات نورانی پیامبر گرامی اسلام صلّی الله علیه و آله آمده است:

«مَنْ طَلَبَ الدُّنیا حلالاً استعِفافاً عَنِ المَسْألةِ وَ سَعیاً علی عَیالِهِ و تَعَطُّفاً عَلَی جَارِهِ لَقِی الله وَجَههُ کالقَمَرِ لَیلَةَ البَدر: ^۳ کسی که در پی مال مشروع برود برای آنکه [آبروی] خود را از ذلتِ درخواست

علاوه بر این مسئولیت، توجه به مهمانان و پرهیز از فراهم آوردن امکان لغزش و گناه برای آنان ضرورت دیگری است که از این مبنا نشئت می‌گیرد. بی‌تردید مؤمنان نه تنها حق ندارند اوامر الهی را نادیده گرفته، مرتکب معصیت شوند، بلکه نباید برای گناه و پایمال کردن فرمان الهی و نادیده گرفتن ارزش‌های اخلاقی و هنجارهای اجتماعی در جامعه دینی توسط دیگران زمینه‌سازی کنند؛ زیرا در این صورت در گناه آنان شریک، و به دنبال آن سزاوار مجازات خواهند بود. با این توضیحِ کوتاه، اهمیت مسئولیت اجتماعی در برابر همنوعان به مثابه مبنایی مهم در اخلاق میزبانی اسلامی، آشکار می‌گردد.

۴. ارزشمندیِ کار

یکی دیگر از مبانی مهم در اخلاق حرفه‌ای، ارزشمندی کار از منظر ادیان آسمانی به‌ویژه اسلام است. در تمام ادیان آسمانی، کار ارزش شمرده شده و پیامبران الهی هریک به کاری اشتغال داشتند و به آن افتخار می‌کردند. ارزش کار از‌آن‌روست که آدمی را بی‌نیاز کرده، او را از دست دراز کردن به سوی همنوعان در امور معیشت و سربارِ جامعه شدن می‌رهاند. امام صادق علیه السلام دراین‌باره می‌فرماید:

«اِعمَل و احْمَل عَلی رأسِك و اسْتَغنِ عنِ النّاسِ: ^۱ کار کن و با سر خود بار ببر و بدین وسیله، خویشتن را از کمک مردم، بی‌نیاز ساز».