که بی‌تفاوتی در برابر رفتارهای آنان هرگز مجاز و مشروع نیست و هرکس به اندازه توان و گستره نفوذ و تأثیرگذاری‌اش، مسئول رفتارهای خود و اطرافیانش خواهد بود. امام باقر علیه السلام در بیانی نورانی فرموده است:

«ان الامر بالمعروف و النهی عن المنكر فریضه عظیم، بها تقام الفرائض:^۱ امر به معروف و نهی از منكر واجب عظیم و بزرگی است كه پابرجایی سایر واجبات به آن بستگی دارد».

این مبنا همانند دیگر مبانی عام یادشده اختصاص به میزبانی و هتلداری اسلامی ندارد، اما با این حرفه ارتباط ظریف و دقیقی دارد. توضیح آنکه رسیدگی به نیازمندی‌های مسافران و افراد غریب در جامعه، یک معروف، و بی‌توجهی نسبت به آن یک منکر به شمار خواهد آمد. همچنین در حرفه هتلداری آسیب‌های رفتاری و اخلاقی متعددی متصور است که کارگزاران این حرفه را تهدید می‌کند. از‌این‌رو مراقبت کارگزاران حرفه هتلداری از همکاران خود برای مصون ماندن آن‌ها از ابتلائات، مسئولیتی است که ممکن است به صورت امر به معروف و یا نهی از منکر تجلی یابد. از‌این‌رو ضروری است شاغلان در این حرفه به‌واسطه تکلیف اخلاقی که نسبت به یکدیگر دارند، مراقب همکاران خود بوده، هریک از آن‌ها از لغزش‌های دیگری جلوگیری کند. جلوگیری از لغزش‌های کارگزاران توسط خود آنان از طریق توافقی جمعی امکان‌پذیر بوده، آنان را از خطاهای گوناگون این حرفه مصونیت خواهد بخشید.

شریک خوانده می‌شوند^۱ و گاه معاون هستند.^۲ این سه گروه از نظر حقوقی مجرم خواهند بود و مجازات خواهند شد. علاوه بر این سه گروه، افرادی که به انجام آن جرم راضی و خشنود باشند نیز از منظر دینی شریک جرم به شمار می‌آیند و اگرچه از منظر حقوقی هیچ اقدامی انجام نداده و مستحق مجازات دنیوی نباشند، مجازات اخروی شامل حال آنان خواهد شد. امام علی علیه السلام در این خصوص می‌فرماید:

«الرّاضی بِفِعلِ قومٍ كالدّاخِلِ فیهِ مَعَهُم، و عَلى كُلِّ داخِلٍ فی باطِلٍ إثمانِ: إثمُ العَمَلِ بِهِ، و إثمُ الرِّضا بِهِ: ^۳ هر كه به كردار عده‌اى راضى باشد، مانند كسى است كه همراه آنان، آن كار را انجام داده باشد و هر كس به كردار باطلى دست زند، او را دو گناه باشد: گناه به جا آوردن آن و گناه راضى بودن به آن».

همچنین برای امر به معروف و نهی از منکر به عنوان فریضه‌ای مهم که ضامن اقامه دیگر واجبات و ترک محرمات است نیز سه مرتبه عملی، زبانی و قلبی ذکر شده است. این‌ها همگی بیانگر مسئولیت سنگین همه افراد جامعه دینی در قبال همنوعان و به‌ویژه برادران ایمانی است به گونه‌ای