فهرست منابع و مآخذ
۱. قرآن کریم.
۲. دانشنامه سیاسی، داریوش آشوری، تهران: مروارید، ۱۳۸۳، سوم.
۳. غرر الحكم ودرر الكلم، عبد الواحد الآمِدى التمیمى، دانشگاه تهران، ۱۳۷۳.
۴. شرح نهج البلاغه، عزالدین بن ابی الحدید، تحقیق: محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: دار احیاء التراث، ۱۹۸۵.
۵. النهایه فی غریب الحدیث والاثر، المبارک بن محمد (ابن اثیر)، بیروت: دار الفکر.
۶. مسند ابن حنبل، احمد بن محمد الشیبانی (ابن حنبل)، تحقیق: عبد اللّه محمّد الدرویش، بیروت: دار الفكر، ۱۴۱۴ ق، دوم.
۷. معجم مقائیس اللغة، احمد ابن فارس، قاهرة، ۱۹۶۹.
۸. تهذیب الاخلاق، احمد بن محمد ابن مسکویه، تهران: اساطیر، ۱۳۸۱.
۹. لسان العرب، محمّد بن مُكرَّم المصرى الأنصارى (ابن منظور)، بیروت: دار صادر، ۱۴۱۰ ق، اوّل.
۱۰. لسان العرب، ابن منظور، بیروت: دار صادر.
۱۱. الکافی فی الفقه، تقی بن نجم ابو الصلاح الحلبی، قم: بوستان کتاب، ۱۳۸۷.
۱۲. تفسیر البحر المحیط، محمد بن یوسف ابوحیان الاندلسی، بیروت: دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۳.
۱۳. سنن ابی داود، ابو داود سلیمان ابن اشعث سجستانی، بیروت، دار الکتب العلمیة، ۱۴۱۶.
۱۴. مفردات، راغب اصفهانی، دمشق: دارالقلم.
۱۵. مبانی گردشگری فرهنگی، آذین باقرنیا و رضا احمدیان، تهران: نشر تیسا، ۱۳۹۳.
۱۶. البرهان فی تفسیر القرآن، سید هاشم بحرانى، تهران: بنیاد بعثت، ۱۴۱۶ ق.