نیست؛ زیرا اگرچه مهمان هتل از یک منظر مهمان است، از منظری دیگر می‌توان او را صاحب‌خانه (مستأجر) به شمار آورد؛ زیرا هزینه‌های اقامت و خدمات را پرداخت می‌کند. ازاینرو اگرچه به استقبال او رفتن، یاری رساندن به او هنگام ورود و نیز بدرقه او، از جمله مصادیق حُسن پذیرایی است، همراه شدن با او در خوردن غذا و نیز زودتر از او شروع کردن و دیرتر دست از غذا کشیدن و تعارف کردن برای خوردن غذا۱ معنایی ندارد و با او نمی‌توان همانند مهمانی که به خانه وارد شده رفتار کرد.
۲. نکته قابل توجه دیگر این است که ورود گردشگران و سیاحان به هتل‌ها به منزله ورود مهمان با دعوت قبلی است؛ زیرا شهرهای برخوردار از هتل درحقیقت طالب مهمان و گردشگرند و مقدمات آن را از قبل فراهم ساخته، برای جذب گردشگر از تبلیغات عمومی و فراخوان سراسری نیز استفاده می‌کنند. برای مثال شهری مانند مشهد یا اصفهان از جمله شهرهایی است که همواره طالب مهمان‌اند، پس مهمانانشان در زمره مهمانان با دعوت قبلی‌اند و باید برای پذیرایی از آنان بالاترین توان خود را به کار بست.
۳. نکته دیگر اینکه پذیرایی باکیفیت و استفاده از خدمات باکیفیت، شایسته انسان برخوردار از کرامت است؛ چه انسانی که خدمات را ارائه می‌کند؛ و چه انسانی که خدمات را دریافت می‌کند. یعنی موجود برخوردار از کرامت و حرمت ذاتی، شایسته نیست که در ارائه خدمات و عرضه کالا صادق نباشد و چیزی پَست‌تر از آنچه بیان کرده عرضه کند، و یا کالا یا
