«و لاتَدفَعَنَّ صُلحا دَعاكَ إلَیهِ عَدُوُّكَ و لِلّٰهِ فیهِ رِضىً؛ فَإنَّ فِی الصُّلحِ دَعَةً لِجُنودِكَ و راحَةً من هُمومِكَ و أمنا لِبِلادِكَ:۱ اگر دشمن، تو را به صلح فراخواند و خشنودى خدا در آن بود، آن را ردّ مكن؛ زیرا صلح مایه آسایش سپاهیان تو و راحتى خودت از اندوه‌ها و ایمنى سرزمین توست».
آن حضرت در بیانی دیگر فرموده است:
«من صلح را، تا آنگاه كه مایه وهن اسلام نباشد، كارسازتر از جنگ یافته‌ام».۲
دو. بر اساس سیره نبی اکرم حضرت محمد صلّی الله علیه و آله هم‌پیمان شدن با یهود و نصاری و حتی صلح با مشرکان مکه جایز است، تا هنگامی که قصد دشمنی، خدعه و فریب ندارند و تصمیم به مراوده و تعامل مسالمت‌آمیز با مسلمانان دارند. بنابراین برقراری ارتباط مسالمت‌آمیز با غیرمسلمانان مورد تأیید است مشروط به آنکه ارتباط بین طرفین بر اساس حرمت و کرامت انسانی بوده، اصل مودت و دوستی فیمابین حاکم باشد.
قرآن کریم نیز تصریح می‌کند:
لا ینْهَاكُمُ اللهُ عَنِ الَّذِینَ لَمْ یقَاتِلُوكُمْ فِی الدِّینِ وَلَمْ یخْرِجُوكُم مِّن دِیارِكُمْ أَن تَبَرُّوهُمْ وَتُقْسِطُوا إِلَیهِمْ إِنَّ اللهَ یحِبُّ الْمُقْسِطِینَ:۳ خدا
