را در آن جامعه به هنجار مبدل کرده، ارزش‌های اخلاقی آن جامعه را به فراموشی خواهد سپرد.

در فرایند تبدیل جهانگردی به گردشگری و غلبه نگاه اقتصادی در هتلداری، آنچه موجب ورود آسیب جدی به یک هتل می‌شود، برخاسته از چند تصور است:

نخست آنکه فرد واردشده به هتل، از سوی کارگزاران هتل، مشتری دیده شود نه مهمان. با این رویکرد، هتلدار، هتلداری را کار اقتصادی محض به شمار می‌آورد و برای حرفه خویش رسالتی فرهنگی قایل نخواهد بود. همچنین با این رویکرد و ذهنیت، نخواهد توانست رضایت مهمان خود را در هتل به‌شایستگی تأمین کند و همواره غالب مهمانان از گرانیِ اقامت و خدمات گله‌مند خواهد بود.

دوم آنکه فرد واردشده به هتل، اجنبی پنداشته شود، نه خودی. چه بسیار هتلدارانی که از این منظر به مهمان خود می‌نگرند و در تعاملات بین فردی خویش، خودخواه‌اند و همانند کسی که خود را محور کائنات می‌داند عمل می‌کنند. این افراد دیگران را موجوداتی تصور می‌کنند که برای خدمت و منفعت‌رسانی به آنان آفریده شده‌اند. ازاین‌رو رحم و انصاف و جوانمردی را در مرامِ این‌گونه افراد کمتر می‌توان مشاهده کرد. البته سختگیری و انعطاف‌ناپذیریِ خود در بُعد اقتصادی را با رفتاری نرم و زبانی محترمانه و مؤدبانه دنبال می‌کنند. به عبارت دیگر، ادب و اخلاق را هم وسیله‌ای برای نیل به اهداف اقتصادی خود استخدام می‌کنند.

پنداره سوم این است که مهمان هتل، احمق و گنگ تصور شود، نه موجودی عاقل و باهوش. هتلدارانی که با این تصور حرفه خود را دنبال

البته آشکار است که میان سیر و سفر در دنیای معاصر، با آنچه در سال‌های دورِ پیشین انجام می‌شد، تفاوت‌های اساسی وجود دارد. سفر در قرون گذشته بسیار دشوار و طاقت‌فرسا و زمانبر بود؛ ازاین‌رو کمتر کسی برای انگیزه‌های غیر مهمی مانند تفریح و سیاحت اقدام به مسافرت‌های دور و دراز می‌کرد. در آن روزگاران برای مسافرت‌های دور انگیزه بسیار قوی لازم بود؛ انگیزه‌ای چون تجارت، تحصیل، زیارت و یا احتمالاً درمان و مداوا. اما امروز تفریح و گردشگری، بالاترین آمار مسافرت‌های دور و دراز را به خود اختصاص داده است و سهولت انجام مسافرت، کفایت کردن زمان کوتاه برای انجام سفر و فراهم آمدن امکان شناسایی اماکن تفریحی و سیاحتی دنیا و نیز امنیت بالای مسافران، برای بیشتر مردم دنیا انگیزه این‌گونه مسافرت‌ها را به‌شدت تقویت کرده است. از سوی دیگر جمعیت زیاد و نیاز جامعه به اشتغال جوانان، و بالاخره اهتمام دولت‌ها به ایجاد اشتغال برای جوانان و تأمین هزینه‌های دولت‌ها و حکومت‌ها، امکان غفلت از ابعاد اقتصادی این حرفه را به‌کلی از بین برده است. این امر موجب شده است که رویکرد اقتصادی محض به هتلداری غالب شود و در جهت نادیده گرفتن ارزش‌های اخلاقی زمینه‌سازی گردد؛ حقیقی که موجب شده است روز‌به‌روز ناهنجاری‌های اخلاقی و شهوترانی، بخشی از به‌اصطلاح صنعت هتلداری را به نفع خود تصرف کند و مراکز گردشگری در فراهم آوردن بساط عیش‌ونوش بر یکدیگر سبقت بگیرند، غافل از آنکه افراط در نگاه اقتصادی به این حرفه، هر جامعه، کشور و ملت را متحمل زیان و خسران سنگین خواهد ساخت و به‌تدریج ناهنجاری‌های اخلاقی