نقض یک حکم اخلاقی ــ که با افراد محدودی ارتباط دارد ــ به منظور انجام وظیفه اخلاقی بزرگ‌تر، خلاف اخلاق نخواهد بود.
۲. اصل لزوم پاسداری از فرهنگ بومی و ملی
پیش از این اشاره شد که یکی از عوامل انگیزه‌ساز برای سفر و جهانگردی مردم در کره خاکی، تفاوت‌های فرهنگی و بومی شهرها و بلاد مختلف است. برای بیان وظایف اخلاقی جامعه در ارتباط با مهمانان شهری یا همان گردشگران و زائران، مناسب است به آیه‌ای از قرآن کریم اشاره کنیم. خداوند در سوره حجرات می‌فرماید:
یا اَیُّها النّاسِ اِنّا خَلَقناکُم مِن ذَکَرٍ وَ اُنثی وَ جَعَلناکُم شُعوباً وَ قَبائلَ لِتعارَفُوا اِنَّ اَکرَمَکُم عِندَ اللهِ اَتقیکُم:۱ ای مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم و شما را از تیره‌ها و قبیله‌های گوناگون قرارتان دادیم تا همدیگر را بشناسید، [اما بدانید] گرامی‌ترینِ شما نزد خدا پرهیزکارترینِ شماست؛ خداوند دانا و آگاه است.
به نظر می‌رسد از جمله وظایف اخلاقی مجاوران در ارتباط با زایران و گردشگران، آنگونه که از این آیه می‌توان بهره گرفت، چند نکته اساسی است:
در این آیه شریفه، شعبه‌شعبه بودن و تفاوت‌های نژادی و قبیله‌ای انسان‌ها با یکدیگر، به خداوند نسبت داده شده و به رسمیت شناخته شده است. از‌این‌رو هیچ قوم و نژادی بر دیگری برتری ندارد.
