زمان‌ها را امن قرار داده و جنگ و خونریزی در آن‌ها را حرام کرده است^۱ و در آخر به مؤمنان، امنیت در بهشت را وعده می‌دهد.^۲ این‌همه که فقط بخشی از متون دینی در موضوع امنیت است، از میزان اهمیت امنیت نزد خدای متعال برای جوامع و به‌ویژه در میان مؤمنان حکایت دارد.

با توجه به اهمیت امنیت ملی و اجتماعی، اگر رعایت اصول اخلاقی میزبانی، اصل امنیت ملی را در معرض خطر قرار دهد، آن اصل اخلاقی نادیده گرفته شده، اصل امنیت ملی بر آن حاکم می‌شود. بر این اساس مسئولان ذی‌ربط برای تأمین امنیت جامعه اجازه می‌یابند برخی از احکام اخلاقی میزبانی مانند عدم تعدی به حریم خصوصی مهمان را فقط به اندازه‌ای که برای تأمین امنیت ضرورت دارد نقض کنند.

با این توضیحات، روشن است که اگر فرد یا گروهی در پوشش مهمان، مسافر یا گردشگر قصد برهم زدن امنیت و آرامش جامعه داشته باشد، اجازه برهم زدن آرامش جامعه به او داده نخواهد شد و هر حکومتی وظیفه دارد مانع شود و از امنیت در همه ابعادش پاسداری کند. از‌این‌رو اگر قرائن و شواهد اطمینان‌بخش موجب مظنون شدن به فرد یا گروهی را فراهم آورَد، مسئولان امنیتی حکومت با انجام وظایف خود به مقابله با بدخواهان مبادرت خواهند کرد و در این جهت ممکن است مجبور به ورود مخفیانه به حریم خصوصی فرد مظنون شده، چیزی مانند تلفن او را

«نعمتان مجهولتان الأمن و العافیة:^۱ دو نعمت‌اند که قدرشان مجهول است: صحت، امنیت».

همچنین اولین دعای حضرت ابراهیم علیه السلام برای اهل مکه بعد از تجدید بنای کعبه، امن قرار دادن آن منطقه بود.^۲

یکی از فلسفه‌های تشکیل حکومت توسط اولیای دین نیز برقراری امنیت دانسته شده است. امیر مؤمنان می‌فرماید:

۰.«خدایا! خود میدانی که جنگ و درگیری ما برای به دست آوردن قدرت و حکومت دنیا و ثروت نبود، بلکه می‌خواستیم دین تو را به جایگاه خودش بازگردانیم و در سرزمین تو اصلاح را بگسترانیم تا بندگان ستمدیده‌ات در امنیت زندگی کنند و احکام و قوانین فراموش‌شده‌‌ات بار دیگر اجرا شود».^۳

امام صادق علیه السلام در بیان اهمیت امنیت برای جامعه می‌فرماید:

«ثلاثة یحتاج الیها الناس طراءً الامن والعدل و الخصب:^۴ سه چیز است که همه مردم به آن نیازمندند: امنیت، عدالت و آسایش».

علاوه بر آنچه گذشت، خداوند نیز برای ترویج و نهادینه‌سازی صلح و امنیت در جوامع، برخی مکان‌ها مانند محدوده حرم امن الهی، و یا برخی