او برمی‌گردد: ظلم کردن، فریب دادن و پیمان‌شکنی».

اما این اصل اخلاقی به عنوان یکی از مهم‌ترین اصول در حرفه هتلداری است، به‌ویژه آن هنگام که به مهمانان قبل از اقامت در هتل و یا هنگام رزرو یا وقتی از طریق فضای مجازی و به صورت غیر حضوری از خدمات مناسب هتل آگاه می‌شوند و به آنان وعده‌های متعدد وسوسه‌انگیز داده می‌شود، اما وقتی وارد هتل می‌شوند و در آن اقامت می‌گزینند، از غیرواقعی بودن برخی از آن وعده‌ها به بهانه‌های واهی باخبر می‌شوند. این نوع رفتار بسیار زشت، فریبنده و به دور از اخلاق و جوانمردی است، حتی اگر امکان انصراف از اقامت و انتخاب هتلی دیگر فراهم باشد. بدیهی است زشتی این نوع وعده‌های غیرواقعی آنگاه که برای مهمان امکان انتخاب مکانی دیگر وجود نداشته و مجبور باشد در همان هتل اقامت کند بسیار بیشتر و زننده‌تر است و ممکن است موجب آشفتگی اعصاب و روان مهمان یا مسافر بیچاره تا پایان سفر گردد.

در پایان، خوب است که بدانیم اصول اخلاقی ــ رفتاری میزبانی که ذکر آن گذشت، در «مدل سروكوال»^۱ یا همان مدل معیارهای سنجش کیفیت^۲ نیز به گونه‌ای بیان شده و برای کیفیت ارائه خدمت به مهمانان،

نیست که وفا به عهد از مهم‌ترین فضایل اخلاقی و توصیه‌های اکید اسلامی است. این فضیلت اخلاقی به اندازه‌ای مهم است که خداوند متعال هم خود را نیز به آن ملتزم دانسته، کمترین احتمال پیمان‌شکنی را نسبت به خود قاطعانه مردود می‌شمارد^۱ و نیز مؤمنان را به پایبند بودن به وعده‌ها و پیمان‌هایشان دعوت نموده،^۲ چنین فضیلتی را از نشانه‌های مؤمنان خوانده است.^۳

بنابراین اگر آدمی خواستار موفقیت و پیشرفت در کار خویش است، یکی از راهکارهای کلیدی آن وفا به عهد است؛ زیرا اگرچه پیمان‌شکنی از یک منظر زیان وارد ساختن به طرف مقابل و پایمال کردن حق اوست، باطن آن ضربه جبران‌ناپذیر به خود است. پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله اینگونه تصریح کرده است:

«ثلاث من کن فیه فهی راجعة علی صاحبها: البغی والمکر والنکث:^۴ سه خصلت است که در هر کس باشد [آثارش] به خود