این سفارش حضرت شامل سنت‌های اقلیت‌ها نیز می‌گردد؛ زیرا روش پسندیده، همیشه در انحصار اکثریت نبوده است؛ ازاین‌رو امام علیه السلام در جای دیگر می‌فرماید:

۰.«اگر من‌ به‌ داوری‌ و قضاوت‌ بنشینم‌، درباره‌ پیروان‌ تورات‌ به‌ حكم‌ تورات ‌و بین‌ پیروان‌ انجیل‌ به‌ انجیل‌ و بین‌ پیروان‌ زبور به‌ زبور و بین‌ پیروان‌ قرآن‌كریم‌ به‌ قرآن‌ عمل‌ خواهم‌ کرد».^۱

این خصوصیت حتی درباره امام مهدی علیه السلام نیز نقل شده و آن حضرت نیز پیروان تورات و انجیل و زبور را همچون پیروان قرآن کریم به رسمیت می‌شناسد و بین آنان مطابق احکام کتاب مقدس خودشان حکم خواهد کرد.^۲بدیهی است به رسمیت شناختن ادیان ابراهیمی به منزله پذیرش برخی تفاوت‌ها و هنجارهای مرسوم بین امت‌های مختلف است.

نتیجه آنکه بر اساس سیره امامان معصوم علیهم السلام تحمل مخالف و زندگی مسالمت‌آمیز و محترم شمردن حقوق اساسی انسان و نیز آزادی‌های مشروع پذیرفته است؛ به تعبیر دیگر، زندگی مسالمت‌‌آمیز انسان‌ها با یکدیگر را، در عین داشتن عقاید گوناگون و روش‌ها و منش‌های مختلف تا آنجا که به اهداف تعالی انسان ضرر نرساند، مورد تأیید قرار می‌دهد. ولی آنجا که آزادی و تساهل به توطئه بینجامد و یا برای امنیت و مصالح

سوء استفاده‌ها وسیع و بر تعداد آن‌ها افزوده شود، وظیفه دیگری متوجه همکار خواهد بود که به آن اشاره شد و تکلیف همکاران در این شرایط به‌اختصار تبیین گردید. خلاصه آنکه عدم تغافل در برابر لغزش‌های اتفاقی همکاران و افشای آن‌ها نزد مدیران مافوق می‌تواند به منزله سخن‌چینی، خیانت و یا جاسوسی به شمار آمده، نتیجه عکس به بار آورد و امنیت شغلی سخن‌چین را نیز به مخاطره اندازد.

۱۶. احترام به سنت‌های اقوام دیگر

احترام‌ به‌ سنت‌های اقوام دیگر و مقدسات ادیان‌ و به‌ رسمیت‌ شناختن‌ آن‌ها،‌ یكی ‌دیگر از اصول‌ حقوقی و اخلاقی است‌. چه بسیار سنن و هنجارهای متعارف یک قوم که در بین آن قوم به شرط متعارض نبودن با ارزش‌های اخلاقی موجب وحدت و صمیمیت بین افراد آن قوم شده است. از‌این‌رو هرگز نمی‌توان به سنت و عرفی که برای افراد جامعه‌ای رسمیت یافته به دیده تحقیر نگریست و آن را پست دانست. از امام علی علیه السلام دراین‌باره نقل شده است: «هرگز سنت مفید و پسندیده‌ای را كه پیشگامان این امت به آن عمل كرده‌اند و ملت با آن الفت گرفته و امور رعیت به وسیله آن اصلاح شده، مشكن».^۱