در کدام اتاق و تا کی اقامت خواهد داشت، یا با چه کسی همراه است و کِی از هتل خارج و چه موقع بازمی‌گردد؛ کجا می‌رود و برای چه کاری آمده است، کی می‌خوابد و به چه غذایی علاقه دارد و یا چقدر می‌خورد و ده‌ها اطلاعات دیگر که کارگزاران هتل از آن‌ها آگاه می‌شوند و باید آن‌ها را نزد خود به عنوان راز حفظ کنند؛ رازی که به زندگی شخصی مهمان ارتباط داشته یا ممکن است ورود به حریم خصوصی او تلقی شده، امنیت و آزادی او را مورد خدشه قرار دهد. این‌ها همه از جمله اطلاعاتی است که باید نزد آنان محرمانه بماند و دیگری را از آن‌ها آگاه نکنند. به عبارت دیگر نه در امور شخصی مهمان تجسس کنند و نه اگر به طور اتفاقی یا به خاطر تعامل زیاد با او از آن امور آگاه شدند، آن اطلاعات را برای دیگری بازگو کنند.

البته همانگونه که اشاره شد، رازداری فقط در ارتباط با مهمانان مصداق ندارد، بلکه کارگزاران نیز در ارتباط با همکاران خود می‌بایست اصل رازداری را در تعاملات بین فردی خویش مراعات کرده، بدان پایبند باشند. زیرا به هر حال گاه انسان هنگام انجام وظیفه کاری خود، مرتکب اهمال، کوتاهی و یا غفلت شده، یا خطایی از او سر می‌زند. در چنین وضعیتی اگر یکی از همکاران به تخلف و لغزش همکار خویش آگاه شود، وظیفه اخلاقی او ایجاب می‌کند رازدار بوده، خطای همکار خویش را برای مدیر مافوق بازگو نکند و همکار خویش را رسوا نکند. البته همانگونه که پیش از این بیان شد، روشن است که تخلفات و لغزش‌های موردی و اتفاقی قابل چشم‌پوشی و رازداری است، اما آنگاه که گستره تخلفات و

امام صادق علیه السلام در لزوم رازداری به‌ویژه بازگو نکردن راز خود برای دیگری می‌فرماید:

۰.«راز تو جزئی از خون توست. پس نباید جز در رگ‌هاى خودت جارى ‏شود».^۱

پس همانگونه که خروج خون از داخل رگ به مفهوم خونریزی داخلی یا خارجی است و برای سلامت فرد خطرناک است، فاش کردن اسرار نیز امنیت خود و دیگران را به مخاطره انداخته، گاه جبرانش ممکن نیست.

بر اساس آنچه بیان شد، رازداری نیز از اصول اخلاقی بسیار مهم به شمار می‌آید؛ اصلی که در میزبانی نیز کاربرد فراوانی داشته، رعایت آن به‌ویژه در حرفه هتلداری اجتناب‌ناپذیر است. بی‌شک میزبان در مدت پذیرایی از مهمان خود به اطلاعاتی از او دست می‌یابد؛ اطلاعاتی که بیان آن برای دیگران نه فقط ضرورت ندارد، بلکه در برخی موارد مصداق فاش ساختن راز مهمان به شمار آمده، ممکن است برای او زیانبار باشد و یا مهمان به فاش شدن آن اطلاعات راضی نباشد. البته درک اینکه چه چیزی به عنوان راز باید نزد میزبان بماند و فاش نشود نیز مسئله مهمی است و مورد ابتلا به آن در هتلداری فراوان است. چه بسیار اموری که در نگاه نخست راز به شمار نمی‌آید و از سوی مهمان به عنوان راز به میزبان سپرده نشده است، اما باید به آن همچون راز نگریست و آن را برای کسی بازگو نکرد. برای مثال این نکته که مهمان از چه زمانی آمده، با چه کسی،