فراوانی به این حقیقت تصریح کرده است.^۱ اما رسوایی بندگانش را نمی‌پسندد و تا جایی که بنده شایستگی داشته باشد هرگز او را رسوا نمی‌کند و رازش را بر ملا نمی‌سازد.

همانطور که اشاره شد، رازداری فقط به فاش نکردن راز دیگران اطلاق نمی‌شود، بلکه در بسیاری موارد انسان راز یا سرّ خود را باید نگاه دارد. از‌این‌رو در حدیث شریفی از امیر مؤمنان علیه السلام نقل شده است:

۰.«خیر دنیا و آخرت در پنهان داشتن راز و دوستی با خوبان جمع شده است و تمام بدی در فاش ساختن رازها و دوستی با بدان گرد آمده است».^۲

در بیانی دیگر، آن حضرت به مکتوم داشتن راز خود تأکید فرموده، فاش ساختن سرّ دیگری را خیانت به او دانسته است. امام علیه السلام با خیانت دانستن افشای سرّ دیگری اشاره کرده است که آگاهی به سرّ دیگری همچون در اختیار داشتنِ امانتی از جانب اوست. پس آنگاه که راز او را فاش ساختی، همانند آن است که در امانت او خیانت کرده‌ای. آن حضرت در این حدیث فرموده است:

۰.«نسبت به رازهاى خود بخیل باش [و آن‌ها را برای کسی فاش مساز] و رازى را كه به تو سپرده شده است، فاش مكن؛ زیرا فاش كردن راز [دیگران]، خیانت است».^۳

و...؟

این قانون، در تمام مشاغل موجود در هتلداری کاربرد وسیعی داشته، کارگزار را از کوچک‌ترین کوتاهی یا تخلف باز می‌دارد و سلامت کاری را در تمام شاخه‌ها و بخش‌های هتل حکمفرما می‌کند.

۱۵. رازداری

«راز» حقیقتی است که در دل پنهان است و یا مطلبی است که نمی‌توان آن را برای همگان فاش ساخت؛ زیرا آشکار ساختن یا فاش شدن آن ناخشنودی فرد یا افرادی را که آن راز در ارتباط با آن‌هاست به دنبال خواهد داشت و یا به آنان زیان می‌رساند. رازدارى را می‌توان به دو نوع تقسیم کرد:

نوع اول رازداری در ارتباط با همنوعان است؛ یعنی اینکه انسان از راز دیگری باخبر شود و آن را نگاه داشته، فاش نکند.

نوع دوم رازداری، در ارتباط با خویش است؛ یعنی انسان رازی را که در ارتباط با خودش هست برای دیگری بازگو نکند. در هر دو حالت، انسان چیزی را در ذهن و دل خویش نگاه داشته، از افشای آن خودداری می‌کند.

رازداری فضیلتی اخلاقی است و رازدار کسی است که زبانش را نگه داشته، می‌تواند راز خود و دیگران را در سینه حبس کند و آن را بازگو نکند. این فضیلت والا از صفات الهی است؛ زیرا خدای متعال رازدارترین موجود ذی‌جود عالم است. او بر همه اسرار و نهان‌ها واقف است و در آیات