همکاران از سودمندیِ آن بهره‌مند خواهند شد.

اشاره شد که گمان بد، از جمله خطاهایی است که مقدمه و زمینه‌ساز خطاهای دیگر از جمله تجسس خواهد شد و تهمت و افترا و نیز غیبت، از جمله پیامدهای دیگر آن است که در صورت عدم کنترل بدگمانی، افتادن در دام این خطاها حتمی خواهد بود. نهی از تجسس پس از نهی از بدگمانی در قرآن کریم^۱ و در سخن رسول خدا صلّی الله علیه و آله ^۲ حاکی از آن است که بین این دو ارتباط وثیقی است؛ البته در عمل نیز می‌توان به ارتباط بدگمانی با تجسس به‌خوبی پی برد. اما همانگونه که اشاره شد، بدگمانی آن هنگام ناپسند و غیراخلاقی است که در مرتبه گمان باقی بماند؛ اما اگر با ادله قطعی به خطای همکار یقین حاصل شد، چشم‌پوشی از آن روا نیست و نوعی خیانت در حق همکار خطاکار خواهد بود. از‌این‌رو می‌بایست با ملاطفت و مهربانی او را از انجام خطایش نهی و به رفتار صحیح دعوت کرد. پس آنگاه که به خیرخواهی او توجه نکرد، به صورت محرمانه با مدیران بالاتر در میان گذاشت.

مأمور استقبال، مسئول خرید، آشپز و یا هر فرد دیگری که در هتل اشتغال دارد بدگمان شد و برای بدگمانی نیز شواهدی احتمالی یافت. رفتارهای خطای ناشی از بدگمانی وقتی بیشتر خواهد شد که بین کارگزاران رقابتی نیز وجود داشته باشد. رقابت حسادت را و حسادت بدگمانی را و آن نیز جاده تجسس، بدگویی و گناهان دیگر را در پیش روی کارگزار هموار می‌سازد^۱ غافل از آنکه کارگزار بدگمان، با بدگامی به این و آن خصلت ناپاک خود را آشکار خواهد ساخت^۲ و در حقیقت پایه‌های اشتغال خود را تخریب می‌کند؛ زیرا او که به یکی از همکارانش بدگمان شد و به آن ترتیب اثر داد و با آن مقابله نکرد، بار دیگر هم به همکار دیگر بدگمان خواهد شد و سرانجام خطایش آشکار شده، رسوا می‌شود و اعتماد دیگران به‌ویژه مدیر مافوق را از دست خواهد داد^۳ و امنیت شغلی‌اش به مخاطره خواهد افتاد. نتیجه آنکه از اصول اخلاقی مهم و کلیدی در میزبانی، خوش‌گمان بودن به مهمان است. همچنین خوش‌گمانیِ کارگزاران میزبان به یکدیگر، از ضرورت‌هایی است که هم صاحب گمان نیک، هم مهمان و هم