گرامی اسلام نقل شده است که گویای فضیلت دست‌و‌دلبازی برای پذیرایی از مهمان است. ایشان فرموده‌اند: «اگر كسی هزار درهم صرف سفره كند و مؤمنی از آن غذا بخورد اسراف نیست».۱ این دسته از روایات و روایات فراوانی که به تکریم و پذیرایی خوب از مهمان توصیه و برای آن فضایل بسیار نقل می‌کند، همگی نشانگر آن است که خساست و بخل ورزیدن با مهمان بسیار زشت است و سخاوت و دست و دل‌بازی و بلندنظری از فضایل اخلاقی است. البته روشن است که پذیرایی خوب از مهمان به معنای اسراف نیست و باید از هرگونه اسراف و هدر دادن مواد غذایی پرهیز کرد.
اما در هتلداری، دست‌و‌دلبازی داشتن و خساست نورزیدن در پذیرایی از مهمان متفاوت است؛ زیرا از یک سو سخاوت فضیلت اخلاقی ارزنده‌ای به شمار می‌رود که بر کرم و بزرگواری میزبان می‌افزاید و از سوی دیگر سخاوت و بذل و بخشش با یکی از اهداف هتلداری یعنی درآمدزایی سازگار نیست. بدیهی است اگر هتلداری را نوعی میزبانی به شمار آوریم باید برای این چالش راه حلی ارائه کنیم. در غیر این صورت هم‌سنخ بودن میزبانی و هتلداری زیر سؤال خواهد رفت. به نظر می‌رسد برای رفع این چالش می‌توان چند راه حل و راهکار مناسب را به اجرا گذاشت. برای مثال موارد ذیل می‌تواند هتلداری را به میزبانی بیشتر نزدیک کند:
به برخی کارگزاران هتل به‌ویژه در رستوران و نیز هنگام تسویه حساب
