همانگونه که سفارش به نیکی کردن به والدین و همسایه را نیز نمی‌توان به رسیدگی مالی خلاصه کرد. بنابراین به نظر می‌رسد واژه «ابن‌السبیل» به معنای مسافران درراه‌مانده و درمانده از نظر مالی، وجهی نداشته باشد. بنابراین از نظر اخلاقی شایسته است هر مسافری مشمول احسان و نیکی قرار گیرد تا درد غربت، او را نیازارد و غمی جز دوری از وطن نداشته باشد.
اما احسان به مسافران به اشکال گوناگون متجلی می‌شود: گاه در اسکان دادن آنان و گاه به صورت راهنمایی برای یافتن مقصد مورد نظر؛ گاه یاری رساندن در برطرف کردن مشکلی از آنان و گاه نیز به صورت دستگیری مالی. البته بدیهی است که مسئولیت احسان و نیکی و دستگیری و راهنمایی مسافران، بیش از هر کس بر عهده میزبانان آنان خواهد بود.
اما اگر مقصود از «ابن‌السبیل» در آیه مذکور فقط مسافران درراه‌مانده به خاطر از دست دادن توان مالی خود برای ادامه راه یا بازگشت به وطن دانسته و بقیه مسافران را مشمول معنای واژه «ابن‌السبیل» ندانیم، باز هم آنان به طور غیرصریح مشمول توصیه خداوند خواهند بود. زیرا به نظر می‌رسد مقصود از نام بردن این گروه‌ها در آیه، فقط اهمیت بیشتر آنان بوده است و گرنه افراد و گروه‌های فراوان دیگری نیز هستند که احسان به آن‌ها شایسته و پسندیده است. به نظر می‌رسد مقصود خداوند در آیه یادشده، این نیست که مؤمنان کمک‌های خود را فقط به این گروه‌ها اختصاص داده، از یاری نیازمندان دیگر پرهیز کنند.
