۳. رفعت جایگاه مهمان، نزد خدا

مبنای مهم دیگر، اعتقاد و باور به رفعت و بلندی جایگاه مهمان نزد خدای متعال است. اینکه بدانیم خدای متعال به مهمان توجه داشته، برای او منزلتی والا قایل شده است، نقش بسیار مؤثری در پذیرایی و تکریم مهمان از سوی میزبان خواهد داشت. این اهمیت و جایگاه ویژه از سفارش اکید پیشوایان معصوم به تکریم مهمان آشکار می‌شود. بدیهی است آگاهی میزبان، به درک اهمیت خدمت و یاری و پذیرایی از مهمان و فضیلت آن کمک خواهد کرد تا هر میزبانی نسبت به در پیش گرفتن رفتاری مناسب با مهمان خود تصمیمی درست اخذ کرده، رفتاری عدالت‌محور، خداپسندانه، اخلاقی و جوانمردانه با او داشته باشد. منزلت جایگاه مهمان را می‌توان از آنجا کشف کرد که خداوند به واسطه او، بر میزبان رحمت و برکت نازل می‌کند و آمدن مهمان را با آوردن روزی خود، وسعت‌بخشی به روزی میزبان و آمرزش گناهان میزبان و خانواده‌اش قرین ساخته است.^۱ در این باره از پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله روایت شده است که فرمود:

«لا خَیرَ فیمَن لا یضیفُ: ^۲ در كسى كه مهمان‏نوازى نمى‏كند،

دارند زشتی‌ها در میان مردمِ باایمان شایع شود، عذاب دردناکی برای آنان در دنیا و آخرت مُهَیّاست و خدا می‌داند و شما نمی‌دانید».

بر این اساس معیار و ملاک تغییر، رعایت خطوط قرمز اخلاقی و دینی است؛ یعنی تغییر تا جایی مطلوب است که مرزهای اخلاق و دیانت مورد تجاوز قرار نگیرند و بر محافظت از آن‌ها اصرار شود. البته تغییر ارزش‌های فرهنگی و بومی و آداب و رسوم حاکم بر جامعه در جهت تکامل و اصلاح، امکان‌پذیر و مطلوب است و موجب رشد را فراهم خواهد آورد؛ گرچه باید از مواردی که خدشه‌ای بر آن نیست و جایگزین مناسب‌تری ندارد پاسداری شود تا هویت فرهنگی جامعه ثابت و پابرجا بماند. بنابراین صاحب‌نظران درک اهمیت سنت‌ها و آداب و رسوم و ایجاد انگیزه برای حفاظت از آن‌ها را از آثار اجتماعی مثبت رواج گردشگری دانسته‌اند.^۱