مشروع و خردمندانه را برای او روا دانسته است. همچنین در ادامه او را به انجام وظایف شرعی و اخلاقی تکلیف کرده و برای سعادت و کمال او پیامبران را فرستاده و بهشت برین را برای نیکوکارانشان مهیا ساخته است. این‌ها همه نشانه‌های تکریم و بزرگداشت انسان از سوی پروردگارش بوده است.

به‌راستی خدایی که پس از آفرینش آدم، خود را برترین آفریننده خواند و به خود آفرین گفت،^۱ از روح خود به او دمید و او را مسجود فرشتگان مقرب و خلیفه خویش بر زمین قرار داد،^۲ چگونه او را خوار و ذلیل بپسندد و موجبات توهین به او را فراهم آورد؟!

توضیح آن که اگر خداوند رسولان باطنی و ظاهری^۳ خود را برای هدایت انسان فرستاد و اگر او را به احکام و تکالیف دینش مکلف گردانید، نه به سبب توهین و تحقیر او، بلکه ازآن‌رو بوده است که برای بندگانش ارزش قایل بوده و سرنوشتشان برای آن ذات بی‌همتا، اهمیت داشته است؛ پس زمینه هدایت و ارشاد و در نتیجه سعادت او را فراهم آورد تا به مقامی که شایستگی آن دارد برسد و در نهایت، امکان سعادت ابدی را برای او فراهم آورد. روشن است که لازمه رسیدن به چنین مقام والایی (مقام خلیفه‌اللهی) انتخاب و اختیار خود او و تلاش او در راه رسیدن به آن بوده است؛ زیرا اگر خدا دست او را می‌گرفت و بدون اختیار و اراده‌اش به

قرآن کریم به گرامی بودن انسان تصریح کرده، بی آنکه یک گروه را بر دیگری برتری دهد می‌فرماید:

۰.«ما فرزندان آدم را گرامی داشتیم و او را در خشکی و دریا بر مرکب های رهوار حمل کردیم و از انواع روزی‌های پاکیزه به او روزی داده، آنان را بر بسیاری از موجوداتی که آفریده‌ایم برتری دادیم».^۱

تکریم و بزرگداشت انسان در این مرحله، تکریم در بُعد تکوین و آفرینش اوست؛ یعنی خدا انسان را با استعدادها و توانمندی‌هایی که به او داده است، بر بقیه مخلوقاتش برتری بخشیده و او را سرآمد مخلوقاتش قرار داده است. انسان با نعمت عقل، اختیار و زیبایی ظاهری، بر هر مخلوق دیگری فضیلت یافته و این موهبت از الطاف خداوند، و تکریم او در مقایسه با بقیه مخلوقات به شمار می‌آید؛ حقیقتی که ارزشمندی انسان را در پیشگاه آفریدگارش هویدا می‌سازد.

البته تکریم و بزرگداشت الهی نسبت به انسان به اینجا پایان نیافته است. خدای بزرگ، جهان آفرینش را مُسَخَّر او گردانیده و هرگونه تصرف