ندارد؛ اما حقیقت این است که پایبندی به اصول اخلاقی اسلام که با فطرت سلیم انسانی مطابقت کامل دارد، نه تنها دافعه ایجاد نمی‌کند، بلکه می‌تواند جذابیت بسیار بالایی پدید آورَد و گردشگران جهان را برای تجربه سفری دلچسب و متناسب با فرهنگ ایرانی و اخلاق اسلامی مشتاق سازد؛ به‌ویژه آنگاه که بدانند در دین مبین اسلام، پذیرایی مناسب از مهمان و مهمان‌نوازی، یکی از مکارم اخلاق دهگانه دانسته شده^۱ و از نشانه‌های ایمان است^۲ و بر این سجیه اخلاقی در سخنان پیشوایان معصوم بارها تأکید شده است. همچنین آنگاه که بدانند در برخی روایات به نقل از حضرت ختمی مرتبت صلّی الله علیه و آله پذیرایی از مهمان، عامل یا راهنمای ورود به بهشت الهی دانسته شده است^۳ و نیز در جمله‌ای زیبا، پذیرایی از مهمان بهای رهایی از آتش دوزخ شمرده و گفته شده است:

«مَن ذَبَحَ لِضَیفِهِ ذَبیحَةً، كانَت فِداهُ مِنَ النّارِ: ^۴ هر کس برای پذیرایی از مهمانش حیوانی ذبح کند، آن عمل بهای رهایی‌اش از دوزخ خواهد بود».

شمولش افزوده می‌شود و هر روز مردم بیشتری از جهان را با خود درگیر می‌كند، به‌طوری‌كه به نظر می‌رسد توسعه جهانگردی، یكی از مهم‌ترین پدید‌ه‌های فرهنگی دوران معاصر باشد.^۱

لازمه موفقیت در این حوزه، ایجاد ساختار مناسب، تصویب قوانین مورد نیاز، و نیز فراهم آوردن امکانات مطلوب برای پذیرش مهمان است. یکی از زیرساخت‌های مهم و تأثیرگذار در جذب گردشگر، شاخص بودن در اخلاق میزبانی است. امروزه کشورهای صاحب‌نام در این صنعت، استانداردهایی را برای هتل‌ها و مهمانپذیرها تعیین کرده و آن‌ها را به تصویب مراجع ذی‌صلاح رسانده‌اند. بدیهی است با رسمیت یافتن استانداردهای وضع‌شده، روزبه‌روز بر مقبولیت آن‌ها افزوده، و بیش از پیش مرجعیت بین‌المللی خواهند یافت. ازاین‌رو هتل‌دارها در سراسر جهان، بیشتر تلاش خواهند کرد تا مؤلفه‌ها را بر اساس همان استانداردهای تعیین‌شده ایجاد کنند و از این رهگذر، جهانگردان بیشتری را به سوی خود جذب کنند.

در آغاز کتاب، نظر خوانندگان محترم را به چند نکته جلب می‌کنم:

۱. شاید در ابتدا چنین به نظر آید که در نظام جمهوری اسلامی ایران، به دلیل برخورداری از اصول اخلاقی مبتنی بر آموزه‌های وحیانی دین مبین اسلام، نمی‌توان استانداردهای میزبانی مورد تأیید سازمان جهانی گردشگری را حاصل کرد و در نتیجه، امکان موفقیت چشمگیر وجود